Θα πήγαινε στο ωδείο. Είχε πρόβα. Την άλλη Κυριακή έδινε ένα ρεσιτάλ. Ήταν το ρέκβιεμ ενός άγνωστου Ρώσου συνθέτη που θα έπαιζε στο πιάνο. Οι παρτιτούρες αυτές ίσως ήταν γραμμένες από τον ίδιο το δημιουργό τους. Κανείς δεν τις είχε παίξει από τότε. Ήταν παντελώς άγνωστες τόσο στο κοινό, όσο και στη μουσική κοινότητα. Παράξενο κομμάτι. Δυσνόητες συγχορδίες και μια μελωδία που δύσκολα γινόταν αντιληπτή από κάποιον μη μουσικό. Μπήκε μέσα στην αίθουσα που είχε το αγαπημένο του πιάνο με ουρά. Αυτό το Στάινγουεϊ ποιός ξέρει πόσο θα κόστιζε όταν το είχε αγοράσει το ωδείο. Έβγαλε την παρτιτούρα και άρχισε το παίξιμο. Άρχιζε η μελωδία με μια θάλασσα από νότες, μια παράξενη αλληλουχία από σύμβολα μουσικά, γραμμένα σε πέντε αράδες. Κάποιος που θα τον έβλεπε θα τον περνούσε για παράξενο. Έκανε γκριμάτσες καθώς χτύπαγε τα πλήκτρα. Κύματα συναισθημάτων τον κατέκλυζαν. Ένα άγνωστο σύμπαν, φτιαγμένο από ήχους, τον παρέσερνε σε κόσμους μαγικούς, φτιαγμένους από άυλα αντικείμενα, επινοήσεις ενός ιδιοφυούς συνθέτη. Άρχισε να τρέχει ιδρώτας από το μέτωπό του. Η ένταση της μουσικής του δημιουργούσε ταχυπαλμία. Το μυαλό του, υπό την επήρεια της ντοπαμίνης, παθιάζονταν και τα λεπτά του δάκτυλα ακολουθούσαν, σαν πόδια αράχνης, το ρυθμό της μουσικής. Καθώς η μελωδία έφτανε σε μια κορύφωση, ένιωσε κάτι να πιέζει τα μηνίγγια του. Το μέτωπο του είχε κοκκινίσει και κόμποι ιδρώτα έπεφταν στην πλάτη και στο στήθος του. Ύστερα κάτι σαν μούδιασμα ένιωσε στο αριστερό του χέρι. Ένα τρέμουλο έκανε το μάτι του να παίζει. Μια εξάντληση εμφανίστηκε καθώς έπαιζε τα τελευταία μέτρα του έργου. Αυτό ήταν. Έγειρε για μια στιγμή το κεφάλι του μπροστά. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια έπαιξε τις τελευταίες νότες και ύστερα σωριάστηκε κάτω στο ξύλινο πάτωμα της αίθουσας. Οι γιατροί που εξέτασαν αργότερα τη σωρό του, αποφάνθηκαν πως είχε πεθάνει λόγω αποπληξίας. Οι παρτιτούρες του ρέκβιεμ ήταν ακόμα πάνω στην προθήκη του πιάνου, μάρτυρες τις εναγώνιας προσπάθειας του να ολοκληρώσει το έργο. Τις έκρυψαν ύστερα οι μαθητές του, σε μια αποθήκη του υπογείου του ωδείου. Κανείς δεν τόλμησε να τις ξαναπαίξει.

Μετά από κάμποσα χρόνια, ένας νέος μαθητής του ωδείου, καθώς έκανε πρόβα με το βιολί του στο υπόγειο, τις βρήκε τυχαία. Ένα στρώμα σκόνης τις κάλυπτε. Είχαν κιτρινίσει τα φύλλα του χαρτιού. Μύριζε μούχλα σε εκείνη την αίθουσα που τις βρήκε, από την υγρασία. Τις πήρε μαζί του, ανέβηκε τα σκαλιά καθώς είχε τελειώσει την πρόβα του. Τις έδειξε την επόμενη μέρα στο δάσκαλο του. Πρώτη φορά έβλεπε ο δάσκαλος το όνομα αυτού του συνθέτη. Του κέντρισαν την περιέργεια. Πήγε ύστερα στο σπίτι του, όπου άρχισε να τις μελετάει μαζί με έναν φίλο του πιανίστα. Μια δυσφορία άρχισαν να νιώθουν καθώς προσπαθούσαν να παίξουν τις πρώτες νότες. Ένα παράξενο συναίσθημα τους έκανε να μην βρίσκουν εύκολα το ρυθμό. Οι κινήσεις τους έμοιαζαν ασυντόνιστες, πράγμα που τους παραξένευε. Άνοιξε το παράθυρο του δωματίου ο δάσκαλος να πάρουν καθαρό αέρα. Η ατμόσφαιρα μέσα είχε γίνει αποπνικτική. Φύσηξε δυνατός άνεμος και τα φύλλα με τις παρτιτούρες παρασύρθηκαν προς τη μεριά του τζακιού που ήταν αναμμένο. Τυλίχτηκαν στις φλόγες. Τα μουσικά σύμβολα χάθηκαν μέσα στα πυρωμένα ξύλα και έγιναν στάχτες. Μάταια πάλευε ο δάσκαλος να τις σώσει από τη φωτιά που φούντωνε. Είχαν χαθεί μια για πάντα οι νότες. Ο συνθέτης του ρέκβιεμ θα έμενε για πάντα χαμένος μέσα στη λήθη του χρόνου, το ίδιο και η μελωδία του.