Α Η γερτή στάση μού πάει σε οποιαδήποτε στιγμή τής μέρας.

Β Γερτή προς ποια κατεύθυνση;

Α Προς οποιαδήποτε. (Μικρή παύση.) Εξαρτάται.

Β Από τι εξαρτάται;

Α Από το τι σκέφτομαι ή τι αισθάνομαι ή τι σκοπεύω να κάνω.

Β Και από το σημείο που στέκεσαι;

Α Αυτό δεν έχει σημασία.

Β Ούτε ο χρόνος; Η στιγμή;

Α Ναι. Ούτε. Διάβασα κάποτε για τον Καβάφη ότι ήταν ένας κύριος που έγερνε λίγο. Προς το σύμπαν.

Β Το αφουγκραζόταν.

Α Ή το αντιμετώπιζε. Ή το δεχόταν μέσα του. Το εισέπνεε και το εξέπνεε.

Β Εσύ γιατί γέρνεις;

Α Εδώ και καιρό για να μη συγκρούομαι μετωπικά με την πραγματικότητα. Για να αμύνομαι καλύτερα καθώς έρχεται σαν ξέφρενο τρένο καταπάνω μου.

Β Δεν θα κάνεις στην άκρη;

Α Όχι βέβαια. (Μικρή παύση.)

Β Τι σκέφτεσαι τη στιγμή της σύγκρουσης;

Α Το πρωί σκεφτόμουν πάλι το κενό νοημοσύνης που κυριαρχεί. Και αυτό το κενό περνά και στην τεχνητή νοημοσύνη.

Β Δεν είναι η τεχνητή νοημοσύνη μια μορφή του κενού;

Α Ναι, φυσικά. Και επιπλέον είναι μόνο νοημοσύνη. Και μεις και ο κόσμος είμαστε πολύ περισσότερα πράγματα.

Β Η νοημοσύνη θα μάθει να γέρνει;

Α Ω, ναι. Αλλά τότε θα είναι κάτι άλλο.