Να το φεγγάρι! Να η σελήνη
ολόστιλπνο, χρυσό σελίνι.

Η σάλπιγγα σιωπή σαλπίζει.
Ο κύριος διοικητής γυρίζει.

Απέναντι ηχούν σονάτες.
Και στην πλατεία περνούνε γάτες.

Ύπνος βαθύς στην επαρχία.
Κι η ύστερη παραφωνία:

Το κάλυμμα του πιάνου κλείνει.
Τι ώρα πήγε; Ω σελήνη

Τι εξορία είναι αυτή;
Γιατί κανείς να υποταχτεί;

Σελήνη πλέεις, αιώνια, ίδια
πλέεις σ’ απέραντα ταξίδια,

Στου Μισσισίπη τις σιωπές
στου Παρισιού θολές σκεπές,

στον Βόρειο και στον Νότιο Πόλο
στη Νορβηγία ― στον κόσμον όλο.

Μα δες, φεγγάρι χαρωπό,
Κοίτα τον νυφικό χορό.

Δες την γυναίκα που αγαπώ
Να φεύγει μ΄άλλον στο πλευρό.

Τα ποιήματά μου ― Αχ! Μακάρι
Στα σοβαρά να τα ’χε πάρει.

Αλήτικο φεγγάρι. Μίλα!
Σου δίνω απ΄ της καρδιάς τα φύλλα,

τους πόθους μου και τις χαρές.
Στείλε μου τις χρυσές σου χάρες.

Ω πλούσια νύχτα! Έχω στο στήθος
της επαρχίας το μαύρο βύθος

κι εσύ Σελήνη πας να δύσεις.
Την ακοή μου την χρυσίζεις.