Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 10, επ. 65

Η ζωή ταξίδι σφαλερό μέσα σε καταιγίδα
κι ο ναυαγός πολλές φορές στη θλίψη δεν μας φτάνει.
Στου βίου το σκάφος βάζουμε την Τύχη καπετάνιο
και πλέουμε στο πέλαγος γεμάτοι αμφιβολίες
κι αν έχουμε καλό καιρό κι αν όχι. Κι όμως, όλοι
στον ίδιο κόλπο φτάνουμε, βαθιά μέσα στο χώμα.

Πλοῦς σφαλερὸς τὸ ζῆν· χειμαζόμενοι γὰρ ἐν αὐτῷ
πολλάκι ναυηγῶν πταίομεν οἰκτρότερα·
τὴν δὲ Τύχην βιότοιο κυβερνήτειραν ἔχοντες,
ὡς ἐπὶ τοῦ πελάγους ἀμφίβολοι πλέομεν,
οἱ μὲν ἐπ’ εὐπλοΐην, οἱ δ’ ἔμπαλιν· ἀλλ’ ἅμα πάντες
εἰς ἕνα τὸν κατὰ γῆς ὅρμον ἀπερχόμεθα.

Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 10, επ. 87

Γέλιο και χλεύη στη ζωή τη φευγαλέα
μα και στην άπιστη κι αβέβαιή μας Τύχη.
Αλλιώς στη θλίψη μέσα θα χαθείς για πάντα,
τους βλάκες βλέποντας να ζουν ευτυχισμένοι.

Ἂν μὴ γελῶμεν τὸν βίον τὸν δραπέτην
Τύχην τε πόρνης ῥεύμασιν κινουμένην,
ὀδύνην ἑαυτοῖς προξενοῦμεν πάντοτε,
ἀναξίους ὁρῶντες εὐτυχεστέρους.

Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 10, επ. 82

Μπας και πεθάναμε και ζούμε στο μυαλό μας
μόνο; Συνέλληνες, τι συμφορά μας βρήκε
αφού πιστέψαμε πως όνειρο είναι ο βίος…
Βρε, λες να ζούμε εμείς κι αυτός να ’χει πεθάνει;

Ἆρα μὴ θανόντες τῷ δοκεῖν ζῶμεν μόνον,
Ἕλληνες ἄνδρες, συμφορᾷ πεπτωκότες,
ὄνειρον εἰκάζοντες εἶναι τὸν βίον;
ἢ ζῶμεν ἡμεῖς τοῦ βίου τεθνηκότος;

______________
Πηγή: Θ. Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία: Τα πρόσωπα και τα κείμενα, τ. Α΄, Ηράκλειο 1995, σ. 170 (επ. 65) και 172 (επ. 87 και 82).