H Janeth Toledo (Cuenca, 1964) είναι ποιήτρια από το Εκουαδόρ. Έχει σπουδάσει λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Cuenca. Το 2014 υπήρξε μέλος των ποιητικών εργαστηρίων στην Escuela de Escritores της Μαδρίτης. Η πρώτη ποιητική συλλογή της, Sílabas sin ruido (2017), κέρδισε την Πρώτη Μνεία στο Εθνικό Βραβείο Ποίησης Jorge Carrera Andrade στο Κίτο. Η δεύτερη ποιητική συλλογή της, Lugares rotos, εκδόθηκε το 2023.

Από τις Άηχες συλλαβές

ΚΑΙ ΤΩΡΑ

που τα χρόνια είναι πολλά
και βαραίνουν
μάζεψε τα δίχτυα σου
δεν θα υπάρξει άλλη ψαριά
μόνο καΐκια
μπαρκάρουν στ’ ανοιχτά
για τα δικά τους ναυάγια

ΕΙΜΑΣΤΕ

νερό κρυστάλλινο
μετά τον ολολυγμό
λεπτή δροσιά που αναβλύζει
ύπνος ανέφικτος της αγρύπνιας
στόμα που κυνηγά
παράτολμα
το άλλο στόμα

ΚΑΤΙ

αφαιρεί
το νερό
από τις πέτρες
τυφλά βρύα αλύτρωτα
βουρκώνουν
στην άκρη
του ματιού

(2017)

Από τα Χαλασμένα τοπία

μαζεύω με ευλάβεια το πληγωμένο λουλούδι

κομματάκια σκισμένου δέρματος
μωλωπισμένου
υπολείμματα κολλημένα στην ξηρότητα
το κορμί μου φτιαγμένο από μέρη
όλο ένας ιστός από επώδυνες ίνες
θραύσματα που περικλείουν αποστήματα ασύλληπτα
λειχήνες που κοκκινίζουν τις αρθρώσεις μου
απλώνονται παντού σαν οιωνός
και σαν μεταξωτή κλωστή
με παγιδεύουν
συρρικνώνονται πάνω μου
στην προσπάθειά τους να γίνουν κουβάρι

                        *

αναμιγνύω πικροβότανα
όπως ετοιμάζει κανείς ένα μαγικό φίλτρο
ένα φυλαχτό
μια τελετουργία που αντιστρέφει το σκοτάδι
ώρα όπου τα βάλσαμα εξαγνίζουν
κουβάρια κοφτερών κρυστάλλων
διαχέεται μια οσμή
από ροδάκινο και τριαντάφυλλα
τα χέρια πίσω από το φρούτο
που κόβουν για μένα οι αδελφές μου
για αυτή την ώρα της συνένωσης

η ζωή είναι ένας επείγων ψαλμός

                        *

κλείνω ξαφνικά τα βλέφαρά μου
αναζητώντας την πίστη
αυτή που με αμφισβητεί και με καλεί να πιστέψω
στο ανάστροφο κοίλο των χεριών
στο θάμπος του κόσμου της
στην πνοή των μάντρα της

σε κάθε τσακισμένο λουλούδι
η ζωή αναπληρώνεται
και κροταλίζει σαν θαύμα
που την κοιλιά δονεί
επικράτεια από κρύπτες
βίαιων ωρών και εκδορών
τόπος ορφάνιας

                        *

η σάρκα
εκρεμμεί σε ποταμούς ορμητικούς
που χύνονται μέσα μου
αγνοεί το αδιόρατο
αυτό που βράζει μες στο σώμα κατά την ροή του

τι να κάνω με το πείσμωμα αυτό
με αυτή την τραχιά κοίτη
που βρίθει από βάσανα

                        *

είμαι βασίλειο των φεγγαριών
της χαράς και της εκατόμβης
μπλέκω σε έρωτες λαθραίους
δεμένους στα ερείπια
των νυχτών που εγκαταλείπονται
κοιλότητα
όπου κουρνιάζουν τα παιδιά
εκεί όπου φύεται η τρυφερότητα
που περιβάλλει τη ζωή
η ζωή που επίσης είναι πόνος
η σάρκα
που είναι κρούστα και σπασμός
αποκολλά τ’ αγέννητα παιδιά
και αμείλικτα με σπάει
στο πιο μύχιo τρέμουλό μου

(2023)