Κάποτε ύφαινε
με υγρές κλωστές
το πέπλο που θα σκεπάσει
τη λευκότητά της
όσο οι μνηστήρες
σαν σφήκες πετούσαν γύρω της.
Δενόταν μόνη της
σε διάφανες πολεμίστρες
του έρωτα τα λόγια συνθλίβονταν
από το βάρος ενός σώματος
όσο ο Οθέλος επάνω της
μέγγενη στο κορμί
της στράγγιζε το χρώμα.
Άδειαζε τις καμπύλες της
σε κρυστάλλινο ποτήρι
κοιταζόταν στον καθρέφτη τραγουδώντας
put the blame on me boys
όσο οι εραστές της
έσβηναν τη λάμψη της
σαν τσιγάρο
πάνω στο σώμα της.
Ύστερα έγινε ωραία ραψωδία σε έπος
και χειροκρότημα στο Globe Theatre.
Έγινε φιλμ νουάρ
και πόστερ σε μπαρ.
Έγινε σύμβολο σε ζωγραφιά
που φώναξε
«πάρτε τα όλα και αφήστε με ήσυχη».*
Και ύστερα έγινε σιωπή.