Μια βόλτα στον καθαρό αέρα, αυτό χρειάζεται τώρα, έκλεισε πίσω τη λύπη, κοίταξε την πόλη, με θάρρος, εμείς γνωριζόμαστε, δυσκολεύεται λίγο στην αρχή, μετά οι κλειδώσεις ζεσταίνονται, κινείται με άνεση, το καπέλο τη βοηθά να είναι καλοφτιαγμένη και ευθυτενής, βαδίζει με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο, καλημέρα σας, προσπέρασε το γείτονα, ουφ, βαρετός, καλά που δεν της έπιασε κουβέντα, έτσι πρόλαβε ένα φανάρι, στην Αριστοτέλους, διακρίνει τα πουλιά, σήμερα δεν θα τα ταΐσει, θα απολαύσει τον περίπατό της, σίγουρα θα βρεθεί κάποιος άλλος να το κάνει, διασχίζει με ρυθμό, με χορευτικές σχεδόν κινήσεις, την πλατεία, λουσμένη στο φως, στο βάθος η θάλασσα, νιώθει γαλήνη, ο ήλιος, το φως, η θάλασσα, τα νιώθει στο δέρμα της, να σβήνουν το χρόνο, τη μνήμη, να χάνει το σώμα το βάρος του, δεν ακουμπά τις πλάκες τώρα, τα πέλματά σε χαμηλή πτήση, νιώθει ανάλαφρα, ένα πολύχρωμο μπαλόνι που κρατάει ένα χαριτωμένο αγόρι είναι, πάλλεται ήσυχα στο αεράκι.
Αργά κυλάει ο χρόνος, η ζωή της σχεδία σε ήσυχα νερά, επάνω τα απαραίτητα λίγα εφόδια, έχει ανακαλύψει την Αμερική, την απορρόφησε το πάθος της ανακάλυψης και τώρα μια χούφτα μικρές γυαλιστερές πέτρες έμειναν όλες κι όλες, ολόκληρη ζωή, πώς χάνεται στο χρόνο η μνήμη, πώς ξεμακραίνει, μια θέση κάτω από την ομπρέλα στον ήλιο επιθυμεί όλο κι όλο.
Μακρινό ταξίδι από τον καναπέ στην κουζίνα, μια κούπα τσάι, δυο φρυγανιές, ένα λουκούμι, αρκεί για βραδινό, το απαλό φως του λαμπατέρ φωτίζει το σαλόνι, τη σελίδα του βιβλίου. Κανένα δεν περιμένει, οι απρόσκλητοι επισκέπτες δεν χτυπάνε κουδούνι, από μια καταπακτή της σκέψης αναδύονται, κάθονται στον καναπέ, δίπλα της και στις πολυθρόνες, είναι ήσυχοι, σιωπηλοί, την κοιτάνε, παρακολουθούν κάθε της κίνηση, δεν διψάνε, δεν πεινάνε, εκείνη ρουφάει το τσάι της, βουτάει τη φρυγανιά, τελευταίο αφήνει το λουκούμι, το δαγκώνει και κοιτάζει τη μαμά, πρόσεχε να μη ρίξεις λουκουμόσκονη στον καναπέ, λέει η μαμά με αυστηρή φωνή, ο καναπές της μαμάς είναι πολύ σημαντικός, τον προσέχει σαν τα μάτια της, στο σπίτι της μαμάς τα έπιπλα κατοικούν τους ανθρώπους, βάζουν κανόνες, οι άνθρωποι υπακούν, κινούνται αθόρυβα να μην ξυπνήσουν τα έπιπλα, προσέχει να μην αγγίξει την πορσελάνινη κούκλα της μαμάς που με απλωμένο το βαμβακερό της φουστάνι κάθεται αναπαυτικά, η μαμά πολύ την αγαπά, με μαλώνει κάθε φορά που πάω να την αγγίξω, με κοιτάζει αυστηρά κάθε φορά που νιώθω επιθυμία να την αγγίξω, ξεροβήχει κάθε φορά που σηκώνομαι από το γραφείο μου, δεν πρέπει να αποσπάται η προσοχή μου από τη μελέτη, πρέπει να βάλω ένα βραχιόλι στο χέρι μου, να μην έχω κανένα κερατά ανάγκη λέει με κάθε ευκαιρία, τώρα μεγάλωσα αρκετά, η μαμά με πήγε στο σταθμό, να πάρω το τρένο, είμαι φοιτήτρια, η μαμά νοίκιασε διαμέρισμα στην Αθήνα, κοντά στη Σχολή, μόνη μου είμαι τώρα, η μαμά συνεχίζει να μουμιλάει, να με προσέχει, να με προστατεύει, δεν μπορώ να την ξεκολλήσω απ’ το μυαλό μου, πήγε στην κουζίνα το άδειο φλιτζάνι, το έπλυνε σχολαστικά και επέστρεψε στο σαλόνι, στην αριστερή πλευρά του καναπέ, δεξιά κάθεται ο Ηλίας, ο Ηλίας μας άφησε πριν πέντε χρόνια κι από τότε κάθεται μόνιμα στη δεξιά πλευρά του καναπέ, φοράει τη ρόμπα και τις μαλακές παντόφλες και περιμένει υπομονετικά να καθίσω δίπλα του, δεν παραπονιέται ποτέ πια, δεν μουρμουρίζει, κάθεται και κοιτάζει τη σβησμένη οθόνη της τηλεόρασης, η τηλεόραση σιώπησε πριν πέντε χρόνια, ένα βράδυ που ο Ηλίας έβλεπε μια εκπομπή, την ίδια τα τελευταία χρόνια, και μιλούσε μαζί της, έτρωγε τη σούπα του σε ένα ξύλινο δίσκο και ύστερα τον έπαιρνε ο ύπνος καθισμένος στον καναπέ, εκείνο το βράδυ δεν ξύπνησε, ούτε το άλλο πρωί, που ξύπνησα και έφτιαξα τον καφέ του, δεν ήθελε καφέ ο Ηλίας, έκοψε απότομα τον καφέ για πάντα, έκλεισα την τηλεόραση, την κράτησα όμως γιατί πολύ αγάπησε τον Ηλία, πέρασε ολόκληρη ζωή μαζί του και δεν τον πρόδωσε ποτέ, νύσταξε, άφησε τους επισκέπτες στο σαλόνι, άφησε το λαμπατέρ ανοιχτό και διέσχισε αργά το χολ για να φτάσει στο δωμάτιο των ονείρων, ανασήκωσε το δαντελένιο κουβερτόν και ξάπλωσε, ήρεμη, όμορφη που είναι η νύχτα, όμορφη σαν θάνατος.