Αλήθεια

Η Αλήθεια είναι στον άνεμο
που φυσάει τούτο το απόγευμα και κάνει τα μάτια μας να δακρύζουν
Η Αλήθεια είναι στο δέντρο που δύει μαζί με τον ήλιο
παρασυρμένο από τα κόκκινα σύννεφα που σχηματίζονται στη σκιά του
H Αλήθεια είναι η μυρωδιά από το θυμάρι και τον πλάτανο
Βρίσκεται παντού
σε όσα είναι γύρω μας, σε όσα είναι εντός μας.

Αν όμως όλα καλυφθούν με στάχτη,
τότε τα μάτια θα ξεριζωθούν,
η όραση θα πάψει.
Οι ευωδιές θα σβήσουνε,
η όσφρηση θα πάψει.
Τα πουλιά, οι μέλισσες, οι τζίτζικες, οι γρύλοι θα σιωπήσουν,
η ακοή θα πάψει.
Η φωνή μας θα μοιάζει έρημη κραυγή που τίποτα πια δεν θα’ χει να ονομάσει

Κι η Αλήθεια θα γίνει σκιές,
Σκόρπιες στιγμές που στάζουν θάνατο
Παντού,
σε όσα είναι γύρω μας, σε όσα είναι εντός μας.

Ζω-γραφίζω

Η ζωή συνθλίβεται σε λέξεις
ανάμεσα στο χαρτί και στο μολύβι
στιγμιαία
το βλέμμα τις αγγίζει
η σκέψη τις απελευθερώνει.

Τώρα με τα μάτια κλειστά
ξαναζωντανεύουν
Ζωή αναδυόμενη
νέες εικόνες, κρουστά σύμβολα
στον καμβά του κόσμου.

Οι σκιές επαναστατούν
και ζωγραφίζουν την αιώνια άνοιξη
αυτή που δε φθίνει
αυτή που δεν αντικαθίσταται
αυτή που δε χρονοτριβεί.

Ζωή που αποθεώνεται μέσα από τις λέξεις των άστρων
στο διάφανο καμβά του χρόνου

Η Γέφυρα

                                    (Μάθημα Ελληνικών, Χαν Γκανγκ)

Παγώνουν οι λέξεις
Ο πάγος θρυμματίζεται
Τα θραύσματα, τα γράμματα
Πέφτουν στο χώμα, λάσπη γίνονται
Ήχοι που σκοτεινιάζουν

Η όραση φθίνει

Χωρίς περίγραμμα οι εικόνες μένουν
Μια συμπαγής σκιά ο κόσμος όλος
Φως που σωπαίνει

Πίσω απ’ τη θύρα των κλειστών βλεφάρων
Σφραγίστηκε το φως σε όνειρο

Πίσω απ’ η θύρα των παγωμένων χειλιών
Σφραγίστηκαν τα γράμματα σε σιωπή

Γέφυρα γκρεμισμένη στο σκοτάδι
Πέτρινες μνήμες στην άβυσσο σπρωγμένες
Μόνο η αφή χεριών αγαπημένων
Μπορεί τον ήχο του φωτός να ξαναφέρει