Ο σοφός Ελιέζερ σηκώθηκε πηγαίνοντας προς τον τοίχο. (Πήγαινε για να κατουρήσει στο μπάνιο). Τον ρώτησα, ως συνήθως, πώς του φάνηκαν το ποίημα και το διήγημα που ακολουθούν.

― Ματαιοπονία για πράγματα μάταια.

Ένιωθα σα να με είχε στήσει στον τοίχο…

Υπέρ ηλιθίων λόγος

Δε θα ήταν κακή ιδέα. Γιατί ναι, συνιστούσε κήρυγμα μίσους η χρήση της λέξης «ηλίθιος/α/ο». Ρατσιστική. Τους ενοχοποιούσε. Έπρεπε, λοιπόν, να γίνει μια παγκόσμια προσπάθεια, μια εκστρατεία, για την απενοχοποίηση όλων όσων αφορούσε. Και αυτών που ήταν και εκείνων που νόμιζαν πως οι άλλοι τους έβλεπαν σα να ήταν. Και ήταν πολλοί, και οι μεν και οι δε. (Ίσως μάλιστα να μην υπήρχε διαφορά ανάμεσα στους μεν και στους δε). Θα ηρεμούσαν… Ναι, δεν ήταν κακή ιδέα.

Αδιέξοδο του Αυγούστου

Τον ενδιέφεραν οι μέρες,
                    είχε με αυτές μανία.
Τις κοίταζε προσεχτικά,
                        και με αδημονία.
Κάτι πρωτόγνωρο για αυτόν,
                        σε κάθε μια ζητούσε.

Τούτη εδώ τον προβλημάτιζε,
την κοίταζε ξανά και ξανά.
Ήταν η 5^η Αυγούστου,
ίδια και απαράλλακτη όμως
με την 26^η Μαρτίου,
της χρονιάς αυτής.
Σκέφτηκε αμέσως πονηρά
το βλέμμα να αποστρέψει,
όμως, φύσει αδύνατον
το να την παραβλέψει.
Είχε πλέον κυριέψει
το οπτικό του πεδίο.

Ένιωσε αμέσως δυσφορία,
πρωτόγνωρο συναίσθημα
για ταπεινή μέρα απλή,
που μόλις ξεκινούσε.

Ηρέμησε χαρούμενος