Που βρέθηκα εδώ τόσα ναυάγια; Φαίνεται βουτήξανε για τον σταυρό
                    και δεν τον βρήκανε ποτέ
τα σπαθιά ήταν απλωμένα στην μπουγάδα
και ο έφηβος με το ανοιχτό στήθος
και τα κύματα με τις γδαρμένες καμπούρες
και ο καπνός της φωτιάς που κρέμονταν σαν ξεχειλωμένη τσέπη
και οι καπνοδόχοι που ασφαλτώνανε τον ουρανό
και στα χέρια σου το αίμα σαν τους χυμούς ενός φρούτου τόσο ώριμου που αναλήφθηκε

―Ένα σώμα είναι η ψυχή, μου είπε, ένα σώμα που
ξέβαψε― θέλω να τρέξει στην ψυχή μου πάλι αίμα

―Εκείνη το βράδυ τα μάγουλα της κοκκίνισαν
σαν τα αυλάκια στο χαμόγελο της να άνοιξαν έναν ασκό παπαρούνες

―Δεν μπορούσες να διακρίνεις παρά μόνο το χαμόγελο
                 πίσω από το χαμόγελο όμως
ήταν φυτεμένες ένα χωράφι ταφόπλακες
                 ταφόπλακες ανυπόγραφες
γιατί τα πάθη του ανθρώπου είναι εγγαστρίμυθα

―και συ δεν μπορούσες να διακρίνεις παρά μόνο τις ταφόπλακες
ξέρεις, πρέπει να περάσεις από χίλιες χαρές και χίλιες λαχτάρες
                 δεν γίνεται αλλιώς
Στις φωτιές και στις δροσιές του Μάρτη, που λένε

Άκου, είμαι μοίρα και θα ’ρθουν πόλεμοι που δεν θα ξέρουν τ’ άστρα
                 και πόνοι που δεν θα έχουν μαρτυρήσει οι Άγιοι
Άκου, δεν είναι λεβέντης, είναι Λεβάντες

Καθώς κλείνεις τα μάτια υπάρχει μια εικόνα παρατεταμένη σαν την
                κραυγή: μια γριά γυναίκα κατάκοιτη με μια αξιοπρέπεια…
Θυμάμαι στήθος της να βαλαντώνει και ένα πλήθος εγγονές και
                 δισέγγονος γύρω της, να της κρατάνε τα χέρια
«Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια», που λένε

―Εκεί σ' εκείνη την κασέλα έχω τα καλά μου, θυμάμαι να μου λέει
                μ’ αυτά να με θάψετε
φουστανέλα τσαρούχια ντουφέκι
κι αυτό γιατί στην ζωή μου πολέμησα σαν άντρας
μ’ αυτά να με θάψετε

Virgen de la Antigua

Και μια άλλη φορά που μου έλεγε, χαμογελώντας, καθώς ασβέστωνε τα σκαλοπάτια

―Ξερεις γιατί λένε το ωραίο, ωραίο; Γιατί πάντα έρχεται στην ώρα του
Και τώρα είναι η ώρα που οι πεταλούδες γεννούνε σφήκες
και είναι ωραίο γιατί ήρθε στην ώρα του

Έσβησα την σκιά μου στον Αχελώο σαν αποτσίγαρο

Επιτέλους φτάσαμε, σήμερα πρέπει να είναι οι ελληνικές καλένδες
                 το είπε και ο ορνιθοσκόπος, κάτι θα ξέρει
άνοιξε το στήθος σου και άφησε τους νεκρούς να δροσιστούν
Μπορείς να χωρέσεις ανάμεσα στα μελίγγια σου ολόκληρη την θάλασσα
Κλείσε τα μάτια και θα δεις

Κοιμήσου