Robert Schumann: Widmung*

Μικρά πράσινα θαυμαστικά
λογχίζουν το λιωμένο χιόνι
στις πατημασιές σου
Πόση δροσιά
Μια άνοιξη πρόωρη
ετοιμάζεται να δεχτεί
καινούργια
άσπιλα λευκά
στρώματα απάτητου χιονιού
Ανάκουστα να τραγουδήσει
στον καταιγισμό των νιφάδων
μια ενδόμυχη
που έρχεται από τα βαθιά
αφιέρωση

*Ρόμπερτ Σούμαν (1810-1856): «Αφιέρωση» [Widmung, 1840, σε στίχους Φρίντριχ Ρίκερτ ], για τραγούδι και πιάνο ( αρ. 1 από τον Κύκλο Τραγουδιών «Μυρτιές»[Myrthen], έργο 25) και Φρανς Λιστ (1811-1886): «Τραγούδι αγάπης» S. 566 (1848, κατά το «Widmung» αρ. 1 από τις «Μυρτιές» έργο 25 του Ρόμπερτ Σούμαν).

*

*

Αειθαλής, ερωτική, γαμήλια, φύλλον ατίμητον η ωραία μυρτώ: προετοιμάζοντας τον ακροατή για το τραγούδι, πρώτο κλαδί από τις μυρσίνες, — 26 τραγούδια σε ποιήματα των Γκέτε, Ρίκερτ, Μπάιρον, Τόμας Μορ, Χάινε, Γιούλιους Μόζεν —είδος «Αλφάβητου της Αγάπης» ή «Παγκόσμιας μουσικής εγκυκλοπαίδειας της Αγάπης» που ο τριαντάχρονος Σούμαν πρόσφερε παραμονή του αθλοφόρου γάμου τους στην Κλάρα Βικ, ο Γκρέιαμ Τζόνσον, ο ακούραστος φροντιστής (με όλες τις έννοιες), πιανιστικός συνοδός και σκηνοθέτης του λυρικού κόρπους του δέκατου ένατου αιώνα, σημειώνει πώς «η ποιότητα της μουσικής είναι τέτοια που εξορκίζεται το μπούχτισμα από θρησκοπρεπή αισθηματολογία» όπου θα κινδύνευε να οδηγήσει η λατρεία μιας «ιδιωτικής Μαντόνας», στον έβδομο συζυγικό ουρανό, στο πρόσωπο της Κλάρας.

_{ΑΦΙΕΡΩΣΗ}

(Φρίντριχ Ρίκερτ)

Είσαι η ψυχή, είσαι η καρδιά μου,
Είσαι η έκσταση, τα βάσανά μου,
Η γη όπου ζω,
Οι ουρανοί όπου πετώ,
Ο τάφος όπου τις λύπες μου έθαψα
Και τον κρατώ κλειστό!
Είσαι η γαλήνη μου, είσαι η ειρήνη,
Κρουνοί δροσιάς που η γη προπίνει,
Η αγάπη σου μού δίνει αξία,
Στο βλέμμα σου, όλη μου η περιουσία,
Η αγάπη σου με κάνει ανώτερό μου,
Καλέ μου άγγελε, καλύτερο εγώ μου!