Στον Δημήτρη Καλοκύρη

Είναι αναμφισβήτητο ότι η σοφία της λαϊκής παράδοσης προτείνει τις ελάχιστες επιφυλάξεις προς προστασία του βίου από ανεπιθύμητες καταστάσεις και απροσδόκητα συμβάντα. Η ρήση «δώσ΄ αέρα στον χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι» χρήζει σχολιασμού ώστε να λάμψει ο λόγος της. Για να εξηγούμεθα, ας στοχαστούμε ότι το να δίνουμε αέρα σημαίνει δόσιμο αέρα κοπανιστού ή αέρα κούφιο ή βροντερό οσμής σωματικής όταν αεριζόμαστε λόγω κατανάλωσης φασολάδας ή αέρα εκπνοής μετά από ρέψιμο εξαιτίας πολυφαγίας ή, πράγμα διόλου σπάνιο, κατά την διάρκεια ροχαλητού προς εκφοβισμό των φαντασμάτων.

Εφόσον έχουμε απέναντί μας έναν χωριάτη και όχι οποιονδήποτε άλλον χωριάτη, έχουμε ταυτοχρόνως και την επιλογή να σκεφτούμε γιατί μας έτυχε αυτός ο χωριάτης και όχι κάποιος άλλος, τι είδους αέρα του δώσαμε, ποιος αέρας του ταίριαξε, από ποιο χωριό είναι χωριάτης, ώστε να καταλάβουμε ποιος αέρας τον έφερε στα μέρη μας και αν αυτός ο αέρας έχει σχέση με τον δικό μας αέρα, μη αποκλειομένων του θαλασσινού αέρα, του αέρα βουστασίου, αλλά και του αέρα αερικών, τα οποία διαφέρουν από τα φαντάσματα, επειδή τα αερικά είναι αέρας που περνάει, ενώ τα φαντάσματα έχουν αέρα μάγων και μαγισσών, οι οποίες λούζονται στο σκοτάδι ώστε να τις φαντάζεται ο καθένας λουσμένες στο φως. Καμία διαφορά μεταξύ σκότους και φωτός, το ένα φέρνει το άλλο και στο τέλος μένεις στο κρεβάτι, που δεν είναι ράντζο εκστρατείας, ούτε χειρουργικό, ούτε καναπές που γίνεται κρεβάτι, ώστε να παραμένει καναπές, όταν έχεις αϋπνίες.

Σε αυτό το σημείο, έχοντας στην διάθεσή μας τον χωριάτη με τον δέοντα αέρα και το κρεβάτι, ας δηλώσουμε ότι το κρεβάτι είναι μονό, ώστε να καταλάβουμε ότι ο χωριάτης ανεβαίνει σε κρεβάτι που χωράει έναν άνθρωπο, ότι αυτό ενοχλεί, ενώ αν το κρεβάτι ήταν ημίδιπλο, διπλό ή βασιλικού μεγέθους (king size), κανείς δεν θα αντιλαμβανόταν ότι ο χωριάτης ανέβηκε στο κρεβάτι ή, αν λόγω αβροφροσύνης, αντιλαμβανόταν αυτό το συμβάν, δεν θα υπήρχε θέμα χώρου, όλοι οι καλοί χωρούν σε τέτοια κρεβάτια.

Υπό αυτή την έννοια, γιατί να στερείται το κρεβάτι του δικαιώματος να ανέβει στον χωριάτη. Θα πείτε ότι χωρίς αέρα, δουλειά δεν γίνεται. Άρα ο χωριάτης πρέπει να δώσει αέρα στο κρεβάτι, το οποίο οπωσδήποτε θα ανέβει τότε στον χωριάτη. Βεβαίως, το κρεβάτι νοείται ότι θα είναι μονό, διότι δεν προβλέπεται να υπάρξει ημίδιπλος χωριάτης, ούτε διπλός χωριάτης, ούτε βασιλικού μεγέθους χωριάτης, επειδή άλλο πράγμα ο χωριάτης και άλλο πράγμα το κρεβάτι, ένα και το αυτό, λαβαίνοντας υπόψη ότι ο αέρας δεν αφορά το κρεβάτι, αλλά τον χωριάτη, ο οποίος χάρη στον αέρα έχει το πλεονέκτημα να αερίζεται, πράγμα που αδυνατεί να πράξει το κρεβάτι, εκτός αν έχει αεριστεί πριν από τον χωριάτη με οσμήν ευλογίας πνευματικήν, κατά τας Γραφάς βεβαίως, όπου ο αέρας είναι πνεύμα που μεριμνά δια την ανθρώπου σωτηρίαν, αφού ένα φφφφφ είναι ο άνθρωπος, αέρας δηλαδή.

Έτσι, από την ώρα και τη στιγμή όπου το κρεβάτι θα ανέβει στον χωριάτη, δεν πρόκειται να κατέβει ώστε να ανέβει ο χωριάτης στο κρεβάτι, επειδή έτσι και στραβώσει το πράγμα ποτέ δεν ισιώνει, ούτε θα ισιώσει αν ο χωριάτης ανέβει στο κρεβάτι, ενθυμούμενοι ότι χωρίς αέρα δεν αερίζεται το κρεβάτι, όσο και αν αερίζεται ο χωριάτης. Το ηθικό συμπέρασμα συνεπώς είναι να τα έχεις καλά με το κρεβάτι και με τον χωριάτη, έτοιμος για παν ενδεχόμενο.