Τη θυμάμαι να κάνει γενική στο σπίτι:
ξεσκόνισμα των σκονισμένων μας επίπλων και ψυχών,
γυάλισμα ασημικών και σκουριασμένων, πια, στιγμών,
σιδέρωμα, τίναγμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα,
κρέμασμα, ξεκρέμασμα κουρτινών – που κρύβουν απ’ τα βλέμματα –
κι επίσης, καρδιών, μυαλών, συμφορών, κεράτων,
καβγάδων και λυγμών,
ξεπεσμών, κουτσομπολιών,
πέταγμα των σκουπιδιών,
δηλαδή των φωτογραφιών, των αναμνήσεων, των αναστεναγμών,
προσώπων γελοίων και δήθεν αυστηρών ηθών.
Και ύστερα μαγείρεμα,
προετοιμασίες στην εντέλεια γιορτών ανήμερα,
μαρινάρισμα, σοτάρισμα, στρώσιμο του τραπεζιού,
πέταγμα στο πιάτο,
φόβος μην έχει μαζευτεί το κατακάθι της ζωής
στου φλιτζανιού τον πάτο.
Και εγώ πάντοτε αμέτοχος.
Θεατής.
Το άγχος στις ζωές των δυο μας κοινός παρονομαστής.
Εκείνης για το εάν θα προλάβει να τελειώσει,
εμένα για το εάν θα προλάβει πριν τελειώσει.
Ποτέ μου δε βοήθησα, γιατί ποτέ της δεν το δέχτηκε.
Και ποτέ μου δεν την κατηγόρησα –
όταν έχεις τόσο μικρό έλεγχο της ζωής σου,
θέλεις ό,τι σου απομένει για να ελέγχεις
να το ελέγχεις εξ ολοκλήρου.