Α Δείξε μου τι έχεις φέρει σήμερα; Κίτρινες πλαστικές μυγοσκοτώστρες. Δεν χρειάζομαι.

Β Ανάμεικτες οι μυρωδιές από τα βότανα του κήπου την ώρα αυτή.

Α Άσπρους πλαστικούς φακούς τσέπης. Δεν χρειάζομαι.

Β Η λεβάντα δεν θα μπορούσε φυσικά παρά να υπερισχύει. Το δεντρολίβανο έρχεται μετά.

Α Διάφανους πλαστικούς αναπτήρες. Δεν χρειάζομαι.

Β Η αρτεμισία όμως κυριαρχεί ως πλήθος και ως χρώμα. Είναι πολλές οι ανοιχτόχρωμες αψινθιές. Πλάσματα ανεμογαμικά. Αρέσουν να σαλεύουν.

Α Τι άλλο έχεις στον σάκο σου; (Ο Β βγάζει και αραδιάζει μανταλάκια.) Πολύχρωμα μεγάλα μανταλάκια. Καλά για τις πετσέτες στη θάλασσα, αλλά δεν χρειάζομαι.

Β Μικρά αεικίνητα σμήνη από μικρές άσπρες πεταλούδες. Πιερίδες. Κάπου κάπου και καμιά μεγάλη λευκή πεταλούδα με τιγροειδείς γραμμές. Οι μεθυσμένες Ιφικλείδες Ποδαλείριες.

Α (Βγάζει και του δίνει χρήματα.) Πάρε όμως αυτά. Για την άλλη φορά που θα περάσεις.

Β Ως την προηγούμενη εβδομάδα είχε ακόμη παπαρούνες. Τότε με καθήλωνε για ώρα το βαθύ κόκκινο.

Α Ίσως αύριο έχεις κάτι που θα ήθελα. Ξύλινες βεντάλιες για παράδειγμα.

Β Τι θα μείνει από όλα αυτά στο τέλος του καυτού καλοκαιριού.

Α Τι θα μείνει από τον κόσμο που ζούμε.

Β Θα μείνει ο κόσμος του κόσμου. Δεν θα μείνει; Αυτός και εαυτός του. Ή μόνο το φάντασμά του.

Α Ίσως σαν μια από τις δύο πλευρές του Πλάτωνα.

Β Θα ήθελα να επιστρέψω στο Πακιστάν όσο ακόμη υπάρχει σε κάποια αναγνωρίσιμη μορφή κι εγώ είμαι κάτι έστω από μένα. Θα ήθελα να μείνω για πάντα εδώ ανάμεσα στις αψινθιές. Θα ήθελα να ήμουν πεταλούδα.

Α Φίλε μου, δεν θέλουμε να σε χάσουμε. Δεν θέλουμε να σε πνίξουν μόλις έχεις φτάσει.

Β Μια ψυχή. Ναι, μόνο μια ψυχή. Χωρίς λόγο. Με πάθος όμως και επιθυμία.