«Τη σκότωσες ή χαροπαλεύει;» σε ρωτάω κι εσύ γονατίζεις για να δεις κάτω από το κομοδίνο. «Χαροπαλεύει» απαντάς και φαντάζομαι τα ποδαράκια της να κουνιούνται αργά κι απεγνωσμένα. Με την παντόφλα σου ―δεν είναι απελπιστικό πως σχεδόν το κάθε τι μπορεί να γίνει όπλο;― την φέρνεις στο σημείο που την θέλεις, ώστε να την λιώσεις. «Τώρα τη σκότωσα» μου λες και πας στην κουζίνα να φέρεις λίγο χαρτί να την μαζέψεις.

Το ξέρω πως μάλλον την αποτελείωσες για σιγουριά, για να κοιμηθώ ήσυχα την νύχτα, γιατί εγώ στο τέλος-τέλος ήρθα εκεί που καθόσουν και σε ρώτησα «Είναι ασφαλές να κοιμηθώ με μια ψαλίδα να κόβει βόλτες στο ταβάνι από πάνω μου;» Προτιμώ όμως να σκέφτομαι ότι την σκότωσες ακριβώς για να μην χαροπαλεύει, την σκότωσες για να μην βασανίζεται με τα μικρά της ποδαράκια και κυρίως να μην ελπίζει άδικα πως θα μπορέσει να ξαναζήσει. Και θέλω να σκέφτομαι ακόμα πως αν βρίσκεις τόσο έλεος μέσα σου, ώστε να απαλλάξεις από την επιθανάτια αγωνία ένα ασήμαντο πλάσμα που τυχαία βρέθηκε στην κρεβατοκάμαρά μας, θα βρεις ―πού θα πάει;― λίγο έλεος επιτέλους και για μένα, που σκόπιμα βρέθηκα σε αυτήν.