Εγώ ποτέ δεν βρέθηκα στην Κρήτη

αλλά όταν ξύπνησα
τα πόδια μου έλουζε
ένα φως
     που διασχίζει
το πατζούρι
         ανοίγει πανιά
κι αυτές τις ώρες πλένει
το πρόσωπό σου που επιπλέει
―ξέχασες τη νιβέα―
επάνω στο πράσινο σε υφές
του Αιγαίου

Στήθος μου

μικρό από δέρμα αλαβάστρινο
         κάνε διάφανη
την ιερή καρδιά
που μερικές φορές λάμπει
στο κέντρο της νύχτας.

Ύψωσα με τα ίδια μου τα χέρια

έναν περίλαμπρο ναό
         σε σένα
Μου λένε πως επαιτείς στις πόρτες του

Ξεστησίματα

Φτάνει το κακόχρονο των μετακομίσεων ≈Λουίς Μελγαρέχο

Τίνος είναι τι πράγμα:
τα βιβλία οι φωτογραφίες οι κάλτσες
τα χέρια
Τίνος είναι κάθε αντικείμενο δικό σου και δικό μου
Πώς να μοιράσεις χωρίς να συνθλίψεις
την κουβέρτα για την εξοχή λόγου χάρη
αν δεν χαλάσεις νήμα νήμα
το στημόνι που ύφαναν οι βελόνες
του ρολογιού και θάψεις στα συρτάρια
το τρεμάμενο κουβάρι του μαλλιού,
                 για να το βρεις ίσως
ποιος ξέρει σε πόσα χρόνια,
το πιάσεις με νοσταλγία
πλησιάσεις στο πρόσωπο,
το μυρίσεις και στο τέλος
το δώσεις χάρισμα στο γάτο.

Η γυναίκα του Καίσαρα και άλλοι οστρακισμοί

Ήρθαν με σκούπες να με εκτοπίσουν
από το κράτος της παιδικότητας
ήρθαν, είδαν, κλπ.
είχαν συγκεκριμένες εντολές
να με πάρουν με τις ανάποδες
από τα βάθη του εαυτού μου

Εγώ δεν έφερα καμία αντίσταση

Σήμερα επαιτώ για την κορφή
των δικών μου οχτακοσίων