Η μετάφραση των ποιημάτων της Αντρέα Κότε είναι προϊόν εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που συντόνισε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στις 20 Ιουνίου 2025, στο πλαίσιο του 17ου Φεστιβάλ ΛΕΑ.
Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές: Μαρία Αθανασιάδου, Ηλέκτρα Αναγνώστου, Δέσποινα Γιαβάση, Eduardo Lucena, Αλίκη Μανωλά, Ματίνα Μπίλλια, Ειρήνη Οικονόμου, Γεωργία Πατινιώτη, Laura Salas, Σοφία Σοφιανού, Γεώργιος Τζιρίτης, Σπύρος Χρηστάκης, Βάσω Χρηστάκου.

Περί απουσίας

Είναι για τον θεό του ακατοίκητου
που υψώνονται αόρατοι ναοί
στην αμμοθύελλα της ερήμου.
Είναι για εκείνον
που τα νανόδεντρα γέρνουν τα κλαδιά τους στην άμμο
ταπεινά,
διάπυρα.
Είναι για να μην γραπώνεσαι
που υπάρχει ένας θεός της απουσίας,
κύριος της ερήμου
και των πραγμάτων που,
όπως η σκιά,
υπάρχουν χάρη στη δύναμη του φωτός που τα απορρίπτει.

Έρημος ψίθυρος

Πατέρα, μητέρα, έχω πλέον το βάρος ενός άντρα.
Να το λιμάνι της πρώτης μέρας,
μην διαλέγετε τροφή για μένα,
μην προσέχετε τα βήματά μου,
έχω ήδη αποβιβασθεί εντός μου,
     υπάρχω μόνος.

Δώστε μου ένα φύλλο ευκαλύπτου για το ταξίδι,
μια ασαφή πρόγνωση καιρού
τη σπασμένη πυξίδα που δείχνει μόνο βορρά,
ένα ξεροκόμματο.

Ξηλώστε το δωμάτιο όπου μεγάλωσα,
ανάψτε τη νύχτα φωτιά με τις κουβέρτες μου,
κάντε μου το δώρο της απογύμνωσης.
Ει δυνατόν,
μια στιγμιαία λήθη.

Έτοιμος είμαι να φύγω
δεν φέρω
άλλο βάρος πέρα από το όνομα.

Όραμα

Τα πάντα σχεδόν ήταν χαλάσματα,
νανόδεντρα,
βράχος που γεννήθηκε σπασμένος
σαν να ’ταν αυτός
ο τόπος όπου πέταξαν
το πετρομάνι που περίσσεψε αφού έφτιαξαν τον κόσμο.
Σκελετοί πλοίων και φαλαινών,
να φυσούν στα πλευρά όλων των ζώντων.

Από αυτή τη μεριά, μητέρα,
δεν στέλνω γράμματα που περιέχουν το επώνυμό μου,
―δεν το ’χω ανάγκη―
έχω γίνει ένα μ’ αυτό,
κι όσοι τρέμουν να το προφέρουν με αποκαλούν «εκείνος»,
κάποιος που το όνομά του είναι το πρόσωπό του.