Oρφάνια

parole-mère disparue

Ό,τι γύρευε πια, ήταν
σε άγνωστο χρώμα

Το παιδί, στον επιτάφιο καταυλισμό
και παραμιλούσε ένα μυστικό
Δυσανάγνωστα δάκρυα κατέκλυζαν το πρόσωπό του
σαν ποτάμι εξάνθιζε το μέτωπό του
πίσω απ’ το βαθιά λησμονημένο…

μόνο ένας νέος βομβαρδισμός
θα μπορούσε…
                     θα μπορούσε βίαια, θα μπορούσε,
ν’ αποκαλύψει το φοβερό μυστικό

Mυθιστορία

το ενύπνιο αηδόνι

Αυτό το στυφό υπόλοιπο πίκρας
στον πάτο ενός ποτηριού να λάμπει ο θάνατος
και να σπιθίζει περίεργα, ερώτημα και απάντηση αιώνες τώρα
περί δικαιοσύνης     Και επειδή
ορμώντας εξαίφνης κάτι μόλις παιδιά, έφηβοι,
από ανήλικους δρόμους ή από τις μεγάλες λεωφόρους του αίματος χρόνου,
«γνωρίζοντας τα αιτήματα»         Και σα να εχόρευαν προχωρούσαν
τραγουδώντας αλλόκοτα, με αυτό το παρανάλωμα νιότης στο βλέμμα
Και θέλοντας να εννοήσουν οι Ιθύνοντες ότι, «ποια ζωή
τους εφόρτωσαν να κουβαλήσουν σε αχθοφόρο μέλλον»
                         Λησμονημένα κέρματα τα «αιτήματά σας»!
εκάγχαζαν οι Κλειδούχοι – δεν πάτε αλλού πουλάκια μου,
να χτίστε τη φωλιά σας          Και εκορόιδευαν
Αλλά τα παιδιά γνωρίζοντας τα αιτήματά τους περί δικαιοσύνης
ορμήσανε διεκδικώντας την σαν μια Αγαπημένη
και  ε ξ ε γ έ ρ θ η κ α ν
Πόσοι έζησαν πόσοι χαθήκαν απ’την ορμή των γεγονότων, κανείς
δεν έμαθε         Μοναχά οι Ιθύνοντες κάτι είδανε
με μάτια μουχλιασμένα και μια σκοτεινή βοή
ν’ ανεβαίνει στα πρόσωπά τους         Και επειδή δεν εννοούσαν,
δεν ξέρανε να δακρύσουν και δεν ευθύνονταν αυτοί
ούτε για τους Λυγμούς ούτε για τη Δικαιοσύνη
Παρά μονολογώντας εξουσίες – νομολογούσαν  χ α λ ά σ μ α τ α
Και από τις στάχτες της παλάμης τους μια στάχτη
προς τα επάνω ν’ ανεβαίνει

Πότε; Πότε θα ξημερώσει η απέναντι ζωή – παραμιλούσε η Ουτοπία
στο ενύπνιο του ονείρου της, με περιπάθεια

― Τώρα, λίγο πριν ξημερώσει! Μοναχοκόρη λέξη μου,
της εψιθύριζε, το ενύπνιο αηδόνι.