600 π.Χ.

Πριν μπω εκεί που από πάντα ήμουν το σύμπαν μου υπενθυμίζει
«Έχε το νου σου, η αγάπη σού διδάσκει τα πάντα».
Μαγεία
Ο ουρανός χρυσάφι, ανεβαίνω τα σκαλιά της ευδαιμονίας
Ο γλάρος πετάει στον πορτοκαλί ουρανό
Η πόλη μαγική
Ένας λαχανί παπαγάλος μου λέει «Buonasera»
Ένα ερωτευμένο ζευγάρι ανεβαίνει τη σκάλα της αιωνιότητας
Η πόλη αυτή με ανυψώνει, γίνομαι ένα με τα πουλιά
Η τυχερή κουκουναριά αγέρωχη για αιώνες θαυμάζει το φως
Δράκοι πίσω μου, φρουροί της πριγκίπισσας του κάστρου Πράσινο, χρυσό και πορτοκαλί Είναι άραγε αυτά τα χρώματα της αιωνιότητας;
Όσο υπάρχει φως, δεν μπορώ να μπω στο σπίτι
Μια νεράιδα με έστειλε εδώ για να πιάσω αστερόσκονη με την απόχη μου
Ο γλάρος επιστρέφει, πετάει πάνω από την κουκουναριά
Το χρυσάφι του ουρανού χτυπάει το πρόσωπό μου και αντανακλά πάνω στα χόρτα που φωσφορίζουν.
Προσήλωση
Προς ήλωση
Προς τον ήλιο
Κάνω βουτιά στο χρυσάφι
Δεν φοβάμαι
Ο φόβος είναι ανάμνηση οδύνης
Η επιθυμία είναι ανάμνηση ηδονής
Λέει ένας από τους σοφούς της Κρήτης
Αλλά εγώ είμαι ένα με το χρυσάφι
Χρυσάφι απέραντο στο αιώνιο τώρα

Μεσαίωνας

Σκοτάδι, ή ίσως και όχι τελικά, και αν ναι χρειάζεται και αυτό
Το φως φτάνει και εκεί, σκούρα τείχη
Πίστη, «Π» και ιστός
Θέλει πίστη για να το περάσω
Πέρασμα, στοά
Πάω προς τα εκεί
Θέλω να γίνω κοσμοπολίτης
Κοσμοπολίτης
Αρετή και τόλμη, λέει ο ποιητής, χρειάζεται
Βάζω και αυτά τα συστατικά στη συνταγή

Αναγέννηση

Θυμήθηκα το χρυσάφι από τα παλιά
Εισιτήριο για να μπω στο πάρκο – ο έρωτας
Έρωτας με την ζωή
Μια γάτα, φύλακας της πύλης, με χαιρετά και με προσμένει
Εμπρός, λέει, μπες
Βρίσκομαι στο πάρκο της αγάπης
Είμαι μέσα
Μαγικά πλάσματα κατοικούν εκεί
Τους έχει μαγνητίσει το πάρκο
Ζευγάρια ερωτευμένα
Μνήμες, αναμνήσεις της Αλήθειας
Πράσινοι παπαγάλοι
Μαζί με άλλους χωρο-χρονικούς ταξιδιώτες
Καλώς ήρθες, μου λένε με τα χρυσά τους μάτια
Μια πεταλούδα μου κλείνει το μάτι και επαινεί τη διαφορετικότητα
Ψυχές που κυοφορούν στο άχρονο παρόν
Κυοφορώ μέσα μου την άχρονη αιωνιότητα
Ήρθα για να γίνω κοσμοπολίτης, πολίτης του κόσμου.

Έξω από την πύλη

προχωράω εκστασιασμένη

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο

Ηνωμένα Έθνη ―σημαίες ψηλές ανεμίζουν στα αριστερά μου― στα δεξιά η αρχαία Ρώμη, χτισμένη πάνω στις ρίζες των προγόνων μου
Μέσα μου ρέουν κουλτούρες, πολλές κουλτούρες, ανατριχίλα
Ιστορία κυλάει μέσα στα έθνη
Μέσα στον χώρο
Ποια είμαι;
Πόσες είμαι;
Για πόσο θα είμαι;
Πού πάω;
Ποιον συναντάω;
Χρονομηχανή
Χωρομηχανή
Υπάρχω;
Θα υπάρξω;
Υπήρξα;
Κόσμος!
Εκεί βρίσκομαι.
Αλληλεπιδρώ
Προχωράω
Χωροχρονικός παρατηρητής
Φωνές που έχεις ξανακούσει, ζουν μέσα σου
Τόσες αντιφάσεις, τόσες κουλτούρες, τόσες διαφορές και τόσες ομοιότητες
Καθρέφτες, κουλτούρες-καθρέφτες
Πλάκες, πλάκες που η μία αγγίζει την άλλη, κάποιες φορές συγκρούονται
Ειρηνικές αλληλεπιδράσεις – πάμε προς τα πάνω
Κάποιες πλάκες είναι πιο γερές
Δε σπάνε
Είναι η βάση
Όλοι μαζί προς το χρυσάφι
Μουσότροφη Ευρώπη όπως λέει ο ποιητής πας προς το χρυσαφι
Κοσμοπολίτες
Όλοι ένα ― αλχημιστές κουλτούρας
Μέσα από το διαφορετικό βλέπω το αιώνιο που είμαι εγώ
Εγώ είμαι εγώ
Εσύ είσαι εγώ
Εγώ είμαι εσύ Και εσύ, εγώ Δεν υπάρχει, δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει το εγώ
Κάνε χώρο ανάμεσα στις πλάκες
Χώρο να χωρέσει η αγάπη Όλοι ευπρόσδεκτοι στο πάρκο της Villa Cellimontana Εμπρός μπες στο αιώνιο τώρα, δεν υπήρχες, ούτε θα υπάρξεις, μόνο υπάρχεις! Ήρθε η ώρα!

Αιώνιο τώρα