Ντυνόταν, κοιτάζοντας την απροσδόκητη μπόρα απ’ τη μισάνοιχτη κουρτίνα, ενώ ο άντρας της στην πόρτα την πίεζε να κάνει γρήγορα. Θα έτρωγαν σε φίλους να γιορτάσουν μαγιάτικα γενέθλια. Δοκίμασε το αγαπημένο της παντελόνι, εκείνο με το σκίσιμο στο γόνατο, αλλά γρήγορα το έβγαλε∙ τής ήταν στενό και δεν υπήρχε κανένας λόγος να επιλέγει στενότητες∙ τις είχε βιώσει, άλλωστε, τελευταίως και την είχαν καταβάλει.

Στην αρχή οι καλεσμένοι έδωσαν τα δώρα, ήπιαν απεριτίφ, λίκνισαν τα χαμόγελα κι έπειτα κάθισαν γύρω από μια στολισμένη ροτόντα, σήκωσαν τα ποτήρια διψασμένοι για κρασί και αφουγκράστηκαν τις ανάσες τους, καθώς έσκυψαν ελαφρώς πιο μπροστά. Ύστερα τέντωσαν τα χρυσά πιρούνια απειλητικά πάνω στα φρέσκα ψημένα ψάρια, που ανέδιδαν τη μυρωδιά του δεντρολίβανου χωμένου βαθιά στη χειρουργημένη κοιλιά τους, και μούγκρισαν από ευδαιμονία, που διαπέρασε κάθε τους κύτταρο και τους εξέθεσε στη λαίμαργη φύση τους με μνήμη, φαντασία κι επιθυμία. Η πληρότητα του ουρανίσκου έκλεψε χρόνο, εντυπώσεις κι άφησε ιαχές μετέωρες στο τραπέζι.

Η παρέα είχε την κουλτούρα εορτασμών υπήρχε ή δεν υπήρχε λόγος, που άλλοτε οδηγούσαν σε ξέφρενο γλέντι κι άλλοτε ξέπεφταν σε μια απλή performance του «είμαστε μαζί», ήταν ή δεν ήταν, με πλήθος πράγματα να τους ενώνουν κι άλλα τόσα να τους χωρίζουν.

Κι εκεί που με λαδωμένα δάχτυλα ακουμπούσαν τις επιθυμίες τους, Αυτή αναφώνησε με χαρά περισσή «αχ τι ωραίοι που είστε σήμερα» και χαμογέλασε, προσδοκώντας ως ελάχιστη ανταμοιβή ανταποδοτικά χαμόγελα. Ξεστόμισε τις λέξεις της καλοσυνάτα, αυθόρμητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς πολιτικές ή εσωτερικές ανασκαφές∙ απαιτεί, βέβαια, θάρρος κάποιος να δείξει τη χαρά του, απαιτεί αγάπη βαθιά να σηκώσει τον άλλον ψηλά αλλά απαιτεί και γερό στομάχι, τελικά. Γιατί, όταν η συνάντηση με τον Άλλον, δεν είναι αληθινή, δεν είναι ποτέ εύκολη∙ ο δέκτης μπορεί να μετατρέψει τα λόγια σε δική του αφήγηση, να καταναλώσει αμάσητους τους φθόγγους και να βγάλει στο φως υποκείμενα νοσήματα, όπως και έγινε. «Αυτό που είπες», με σοβαρότητα τής απάντησε η Άλλη, «είναι πολύ προσβλητικό».

Κι ας ήταν η φιλοφρόνηση γεμάτη καλοσύνη ― η Άλλη δεν το είδε έτσι· κι ας ήταν πράξη συνύπαρξης, σε μια εποχή που η υποκρισία έχει γίνει κανόνας, κι ας ήταν επανάσταση αγάπης, το μυαλό της Άλλης ενεργοποίησε άμυνα∙ όχι τυχαία. Όταν μια γυναίκα ―όχι όλες― βλέπει τα χέρια της να ζαρώνουν, το δέρμα της να τσαλακώνεται, τα βλέφαρά της να κλείνουν, εκθέτοντας στο φως επτά δεκαετίες, τότε η εξωτερική φθορά σκεβρώνει τον κόσμο μέσα της∙ καμία φράση δεν τη χωρά, καμιά καλοσύνη δεν την αγγίζει, τίποτε δεν την βγάζει από τα στενά όρια του πόνου της.

Έλα, όμως, που η αληθινή αγάπη επιβιώνει πλέον μόνο ως πράξη αντίστασης. Και Αυτή αντιστάθηκε: το επανέλαβε «Δέκα χρόνια νεότερη δείχνεις!» και υποστήριξε τον εαυτό της με κάθε μέσο: αμύνθηκε, προσπάθησε να εξηγήσει, επιτέθηκε και, στο τέλος, όταν διαπίστωσε τη ματαιότητα, ενέδωσε στον πειρασμό να γίνει θάλασσα που σείονται τα σπλάγχνα της, να γίνει τσουνάμι και να στείλει ορμητικά τα νερά καταπάνω στον εαυτό της. Ύστερα την σκέπασε το κύμα ορμητικό, αλμυρό, ανελέητο, τη στροβίλισε, άρπαξε τη χαρά της, την έριξε στα βράχια και την ξέβρασε σε ακτή μοναχική.

(Απαιτεί ενέργεια η επιστροφή της χαράς ή αφαιρέσεις ― δεν ξέρω τι είναι καλύτερο).