Τα δέντρα

Μου έγραφες συχνά.
Εγώ κρατούσα τα υπολείμματα αυτής της τεχνητής αλληλογραφίας.

Διαρρήκτης μαύρων κείμενων που μεταμόσχευαν τον χρόνο.
Με τρομάζεις.
Διπλώνω προσεχτικά το σώμα σου.

Σου απαντώ πως οι ύφαλοι ξεχωρίζουν από το διάστημα.
Πως το σκοτάδι είναι το γονιμότερο χώμα.

Ο χρόνος δεν είναι παρα ένας ελαστικός άξονας στην ζώνη του παρόντος.
Μα θα έπρεπε να είχαμε το ύψος των δέντρων.
Μου απαντάς με αντίφαση.
Είμαστε πεσμένοι ανάσκελα δυο άρρωστα φύλλα.

Δεν είσαι πια παιδί. Παραμερίζω το σώμα σου που μικραίνει καθώς
σε φαντάζομαι ολοένα και πιο συχνά σαν χλοερή βλάστηση.

Άγνωστα ομοιώματα

Ξέραμε καλά πως τα καλοκαίρια μας κρέμονταν από σχισμένα σύννεφα.

Ποτέ κανείς μας δεν μίλησε για τα αγκίστρια στα φωτοστεφανα των αστεριών.

Ζούσαμε μέσα σε μια παρέλαση αδέσποτων ήλιων που έγλυφαν τις πληγές τους.

Και όσο πάλευαν τα στόματα μας να χωρέσουν σε μια σφιγμένη γη άλλο τόσο ξεχείλωνε το κίτρινο σούρουπο.

Βουτήξαμε μια λωρίδα τεντωμένου ορίζοντα και από κείνη την ανοιχτή δίχαλα γλιστράγαμε σε παρελάσεις ημερομηνιών.

Δεν είναι τούτος ο τόπος για αστεία

Και κάθε τόσο σου θύμιζα πως κανείς δεν ξεδίψασε στον δρόμο της επιστροφής.

Μα εμείς θάψαμε με τα χέρια το σκοτάδι.

Ιδέα δεν θα έχει κανείς πως κατοικήθηκε η θάλασσα από τα ομοιώματά μας.