Πώς την είδες πάλι έτσι, γέρικο γερό σκαρί, χριστουγεννιάτικη γκρανκάσα, με τα στροβιλιστικά συμπλεκτικά σου σύμβολα [το & και πάλι το & και ξαναμανά το &] και την υπερβλαμμένη, σου λέει η άλλη, στροβοσκοπική σου ψυχεδέλεια, ναι, πώς την είδες, γκριζομάλλη Φέθρυ Ντακ και Έλμερ Φαντ των καπηλειών, πώς την είδες και παρατάς την πρόζα, καίτοι προζάκιας πρόσχαρος και δεδηλωμένος διάκονος του πεζού λόγου, φλανέρ κάθε Διάβασης Πεζών, και μας το γυρνάς στην ποίηση νυχτιάτικα, παραμονή Χριστουγέννων, και κόβεις λάσπη απ᾽ τα γεροντάματα κάλαντα που κουρταλούν τη θύρα, και πας πάλι στον Στεριάδη, και πας πάλι στα δεκατρία και δεκατέσσερά σου χρόνια, και παίζεις μπακότερμα στα λάχανα και πινγκ-πονγκ του μεσονυκτίου με τον Φαίδωνα τον Νικολάου, εσύ ο Οδυσσέας Γεωργίου, κι ακούτε μαζί το «Strawberry Fields Forever» δίπλα στα γκολπόστ του Πειραιά, ενώ, χειμωνιάτικα αλλά σαν θέρους θροΐσματα πλέουν τα ιστιοφόρα μέσα σ᾽ ένα φαιογάλαζο μεγαταμπλό του Ρόθκο, όπου διέπρεπε πριν από δυο ώρες ο ειρημένος Φαίδων, πασιχαρής, εύελπις, μουσηγέτης, άλκιμος, η αλήθεια είναι, στελνοντάς σε αδιάβαστο & μέσω της δικής του ευλογημένης εφηβείας στη δική σου προ πέντε παναθεματισμένων (μα και πανευλογημένων, πουρκουά πα;) δεκαετιών εφηβεία ώστε

Γίνεσαι κι εσύ, τρομάρα σου (αλλά και τρομάρα των μνησίκακων, των μίζερων, των ευτελών, των πυγμαίων νου & ψυχής & πρόζας & ποιήσεως), ναι, γίνεσαι κι εσύ, οξύμωρε μπαμπόγερε & υπερσυντέλικε γερομπισμπίκη, μαζί με τον Φαίδωνα γίνεσαι ιστιοπλόος ατρόμητος & Κάπτεν Κιντ, γίνεσαι, μαζί με όλα τα μειράκια του ντουνιά που εσένα αγαπούνε, μουσικαράς & λαουτιέρης & τζαζμπαντίστας, αμέ!, άσσος στους βώλους & στις γκαζές & στις μπίλιες γίνεσαι, σκας πάλι μύτη (και τι μύτη! ένα μίλι μύτη! η αλήθεια είναι) στη σέντρα για το εναρκτήριο λάκτισμα της εφηβείας, για τα Χριστούγεννα της Ισοπαλίας, που έλεγε ο και λεγόμενος σέντερ φορ της Γενιάς του Εβδομήντα, ο ανοξείδωτος παιανιστής της άγουρης νιότης σου, ο λαλάκιας του Ντικ του Χλομού, ο Βασίλης Στεριάδης, που σε ξεσήκωνε τότε, όπως τώρα (ακουσίως, άθελά του, αλλά αποτελεσματικώς λίαν) ο μικρούλης Φαίδων σε ξεσηκώνει, και σαλπάρεις & σαλτάρεις ώστε

Πώς την είδες πάλι έτσι, να σκέφτεσαι, ώστε πώς σου ήρθε να ξαναγαπήσεις τη θάλασσα, ν᾽ αναρωτιέσαι, ώστε πώς το ᾽παθες και μπαρκάρεις για το νησί το έκπαγλο του Βαμβακάρη, εσύ του Τσιτσάνη το τσακμάκι & τσιράκι, να απορείς, ώστε γιατί βάζεις ξανά και πάλι στο πικάπ τη ροκ όπερα Tommy και γίνεσαι, με την αλαζονεία να βαράει κόκκινο, η αλήθεια είναι, από γραφομηχανής θεός & ερωτευμένος Σαίξπηρ (με έμφαση στο Σαίξπηρ!), να εξίστασαι, ώστε

Διά του Φαίδωνος Νικολάου, ετών δεκατριών, εσύ ο Οδυσσέας Γεωργίου, ετών εξήντα δύο, να χάνεσαι στης θάλασσας τη λικνιστική ευλογία, να κάνεις τσαλιμάκια στης θαλάσσης τα κύματα, να πλακώνεσαι στα φλιπεράκια της διαλεκτικής παρελθόν / παρόν / μέλλον με τον Pinball Wizard και να χορεύεις καζατσόκ σαϊκεντέλικ με την Acid Queen, κι ο ουρανός να γίνεται κάμπος του Θεόφραστου και του Διοσκουρίδη με μυρσίνες & όλα τα εβδομήκοντα συν πέντε είδη της οικογένειας Myrtaceae, μπαξές & περιβόλι ο θόλος να γίνεται, κι η θάλασσα να είναι ο απόλυτος παιγνιότοπος, φέτος, αυτά τα Χριστούγεννα της Ισοπαλίας, κι άδολα να παίζουν μαζί, μειράκια & γερόντια, η αλήθεια είναι, μήλα & ξυλίκι & τσέρκι & τις κουμπάρες, ενώ αγέρωχα, σαν του Σικάγου τα μπλουζ τα ηλεκτρικά, τα ιστιοφόρα στον Πειραιά να αρμενίζουν, κι ο Καπετάν Γιασός, των Δελακοβία ο γιος, να μπαρκάρει επιτέλους ώστε

Πώς την είδες έτσι με την ποίηση & την εφηβεία & τη θάλασσα, να σε ρωτάνε τα κύτταρά σου όλα, κι εσύ, μπαγάσας & λογοκλόπος καθώς είσαι, η αλήθεια είναι, να σπεύδεις σηκώνοντας κάτι ώμους χλοερούς μες στα μύχιά σου ν᾽ απαντήσεις: Για όλα φταίει εκείνος ο κρετίνος ο Πέρυ Κόμο όταν τραγούδησε την «Glendora», όπου και η ιδιοφυής ρίμα, που θα λατρέψει προσεχώς ο Φαίδων Νικολάου, I'm in love with a dolly named Glendora / She works in the window of a big department stor-a!, για όλα, επίσης, φταίνε οι Αδελφοί Γεώργιος και Ευστάθιος Καρέλιας, που ίδρυσαν το 1888 την καπνοβιομηχανία που δεν μας αφήνει ήσυχα τα πνευμόνια, κι ακόμα φταίνε οι Αδελφοί Γκράουτσο & Τσίκο & Χάρπο & Ζέπο Μαρξ που κάθε φορά που πας να σοβαρευτείς, αχαΐρευτε Οδυσσέα Γεωργίου, και να μελετήσεις, επιτέλους, σαν δέκα Κωστήδες, το Sein und Zeit, σ᾽ επισκέπτονται ακάλεστοι και σκας στα φαλσταφικά γέλια και πάει περίπατο η μελέτη, για να μην πεις και για τον Τζέρρυ Λούις που αρχίζει να κοπανάει μιαν αόρατη γραφομηχανή, οπότε άντε γεια λες και στον Ιμμάνουελ Καντ & στο τόσες φορές αρχινισμένο και άλλες τόσες παρατημένο μελωδικό έπος Για τη φαινομενολογία της συνείδησης του εσωτερικού χρόνου (Άντε γεια, Εδμόνδε Χούσσερλ!), μα πάνω απ᾽ όλα Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! ― Φταίει ο Θεός που μας μισεί! ― Φταίει το κεφάλι το κακό μας! ― Φταίει πρώτ᾽ απ᾽ όλα το κρασί, αρχίζεις να τραγουδάς, κομπογιαννίτη της λολολολογοτεχνίας, Οδυσσέα Γεωργίου, που ξέρεις καλά τι λουλουδολουφαδόρος της υπαρξιακής αγωνίας είσαι, η αλήθεια είναι, και πιάνεις πάλι να χασκογελάς ώστε

Διά του Φαίδωνος Νικολάου να γίνεις μειράκιο εκ νέου, σκασμένο στα γέλια αμούστακο καραφλό κρανίο, να γίνεις και πάλι επιτελάρχης του Τρίτου Σώματος Στρατού Κυψέλης και Περιχώρων, να γίνεις ο αλητάμπουρας Φέθρυ Ντακ αγκαζέ με την Απαστράπτουσα Μπέτυ Μπουπ στον ωκεανό της Φωκίωνος Νέγρη, στην Νήσο Δεξαμενή με τον Ελύτη και την πιτσιρικαρία που παίζει με τα πολύχρωμα τόπια, κι ακόμα να γίνεις, όπως και ήσουν στην προεφηβεία σου, το αχτύπητο λατρεμένο δίδυμο Ναπόλιον Σόλο & Ιλία Κουριάκιν στον στιλπνό pop ορυμαγδό του έπους Ο Άνθρωπος U.N.C.L.E, όπου U.N.C.L.E ίσον United Network Command for Law and Enforcement, και όπου τα μυαλά αλλού γι᾽ αλλού όταν το έβλεπες, στην ηλικία του Φαίδωνα και με μάτια γαλάζια σαν του Ντέιβιντ ΜακΚάλουμ, η αλήθεια είναι

_{[Συνεχίζεται]}