Οι παπαρούνες είναι το αίμα των λιβαδιών που ρέει μόνο την άνοιξη.
Είναι της Περσεφόνης αίμα.
Αφού σταυρώθηκε για τις αμαρτίες τού χειμώνα,
τα νιάτα της τώρα ξεχύθηκαν κόκκινα πέταλα κι έβαψαν τους αγρούς.
Οι παπαρούνες είναι ρυάκι αίματος,
υποσχόμενο καρπούς κοιλίας.

Οι παπαρούνες είναι παιχνιδιάρες.
Όποτε τύχει και φυσήξει, σαν κουτάβια
μού γλείφουν τα χέρια με τις κόκκινες γλώσσες τους.
Όταν αφηρημένη τσαλαπατώ τα ανθισμένα κουτάβια,
αυτά πεισμώνουν και προσπαθούν να με δαγκώσουν
με τους αιχμηρούς μαύρους ανθήρες τους.
Άλλο τρόπο τα μικρά δεν έχουν να αμυνθούν, μόνο παίζοντας.

Οι παπαρούνες είναι εφήμερες όπως τα γοργοπόδαρα νιάτα.
Μια ριπή σκορπίζει τα πέταλά τους
τη στιγμή που το βλέμμα αποσπάστηκε για λίγο αλλού.
Οι παπαρούνες είναι όμως κι απέθαντες.
Φύτρωσαν ακόμα και τότε, κατακόκκινες,
ακριβώς δίπλα στα μνήματα των στρατιωτών.

Οι παπαρούνες είναι η οργή του Θεού.
Ένιψε τα χέρια του από το μήλο των πρωτόπλαστων
και τα λιβάδια βάφτηκαν στο ερυθρό της ντροπής.
Είναι, κυρίως, κατ’ εικόνα και καθ' ομοίωσή μου οι παπαρούνες.
Επειδή κατακοκκινίζουν, είναι κάτοπτρό μου.