Οι αναμνήσεις μου από τον Θανάση Βαλτινό, την προσωπικότητα και τα έργα του οποίου θαύμαζα πολύ, είναι στην ουσία ανεκδοτολογικές. Τον συνάντησα για πρώτη φορά το 1989, όταν εργαζόμουν στη σουηδική πρεσβεία. Ο συμπατριώτης μου Peter Curman, που τότε ήταν πρόεδρος της Ένωσης Σουηδών Συγγραφέων, είχε έρθει στην Αθήνα για να γνωρίσει τον Έλληνα ομόλογό του. Αυτό δεν αποδείχθηκε και τόσο εύκολο, καθώς υπήρχαν περίπου μισή δωδεκάδα ενώσεις συγγραφέων στην Ελλάδα, αλλά, ευτυχώς, βρήκαμε τον Θανάση, ο οποίος ήταν πρόεδρος στην ένωση που έμοιαζε περισσότερο με τη σουηδική. Η διπλωματική μου καριέρα μ’ έστειλε κατόπιν σε άλλους προορισμούς, αλλά όταν έγινα μέλος της κοινής Επιτροπής Πολιτιστικής Συνεργασίας μεταξύ Σουηδίας και Ελλάδας, της οποίας ο Θανάσης ήταν ο Έλληνας πρόεδρος, αρχίσαμε να βλεπόμαστε πιο τακτικά. Στις συναντήσεις μας σε πολλά μέρη της Ελλάδας ο Θανάσης έδειχνε μια απαρέγκλιτα σωστή κρίση για το ποιο κοινό εγχείρημα θα μπορούσαμε ν’ αναλάβουμε, το ένα κράτος στον βορρά της Ευρώπης και το άλλο στη Μεσόγειο. Ήταν πάντα τζέντλεμαν, ακόμη και όταν υπήρχε ένας συμμετέχων που επέμενε σε κάποια ανέφικτη δράση. Ο Θανάσης τότε, με πολύ επιδέξιο τρόπο, κατάφερνε να τον πείσει να την εγκαταλείψει. Όταν επισκεπτόμουν την Αθήνα αφότου συνταξιοδοτήθηκα, συνηθίζαμε να τρώμε μαζί στην ταβέρνα του Φιλίππου και με τον γενναιόδωρο τρόπο του με πήγαινε σε εκδηλώσεις που διοργάνωνε η Ακαδημία Αθηνών, της οποίας ήταν τότε μέλος. Τον θυμάμαι με μεγάλη αγάπη για τον σπάνιο χαρακτήρα του – πάντα με μια λάμψη στο μάτι, ακόμη και στις πιο σοβαρές περιστάσεις.