Ο χρόνος θα δείξει

Ο χρόνος θα δείξει αν αυτός θα είναι
ο τελευταίος τυφώνας. Οι ιτιές σαρώνουν, γέρνουν

προς τα κάτω, τα κλαδιά τη γη βουρτσίζουν, επιμήκη
φύλλα ξαπλώνουν μέχρι που οι κορμοί τινάσσονται, έπειτα
γέρνουν και πάλι χαμηλά, πράξεις ευλάβειας, υποταγής

στον άνεμο. Πίσω από ψηλά παράθυρα,
μοιάζουμε με τουρίστες που παρακολουθούν

προσκυνητές να περιφέρονται γύρω απ’ το παλάτι της Ποτάλα.
Γονατίζουν, χτυπούνε παλαμάκια, εκτείνουνε τα μέλη

μέχρι να πέσουν μπρούμυτα, σηκώνονται και πάλι και προχωρούν αργά.
Δεν βλέπουμε τον άνεμο. Βλέπουμε μόνο
Το έργο του ανέμου. Λέμε, για κοίταξε τον άνεμο.

Τρώω το γεύμα μου, ρουφάς ένα κουτάλι ζωμό
αυτό μονάχα καταφέρνεις σήμερα,
στο κάθισμα μετακινείσαι, τρίζει η λυγαριά ρωτάω
πονάς; Ρωτάς γιατί με κοιτάς συνέχεια;

Τον άνεμο κοιτάζω έξω. Μπορώ να δω
τον άνεμο και τι θα δείξει ο χρόνος.

Αόριστος

            1.

Αρχίζεις να μιλάς για μένα
Στον αόριστο―
Ποια ήσουν;
Δεν ξέρω τι πίστευες.

Λες και όσα ξέρω και όσα αφήνω να περάσουν
είναι ταυτόχρονες εκδηλώσεις.

                2.

Την πρώτη σου μέρα στο σχολείο έβρεχε.
Κάποιος σου έβγαλε μια φωτογραφία
Αδύνατη κάτω απ’ τη δερμάτινή σου σάκα, το μπερέ σου.
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία
Κάνει να φαίνεσαι για πάντα
Γκρίζα με προσδοκίες.

                3.

Κάτω από την κρυπτομέρια, έναν μοναχικό κυπάρισσο,
Σπείραμε τις στάχτες σου.
Γονατιστοί στο χώμα μέσα
Τις διπλώσαμε.
Λάμπουν μέσα από το σκοτεινό το χώμα.

Λάμπουν ασήμι τα ματόκλαδά μας
μέσα στης νύχτας την ομίχλη.

Αυτή ήμουν―
Ένα κορίτσι στη βροχή τη νύχτα.

Τραύμα, εταιρεία εκτυπώσεων

Ξάφνου ένα γρανάζι αρπάζει
Τη βέρα μου, τυλίγει
Το χέρι μου στην πρέσα.

Στο νοσοκομείο μου λένε
Τα νεύρα σας έπαθαν ζημιά.
Πασχίζουν οι γιατροί
το δαχτυλίδι να μου βγάλουν.

Κόψτε το τους φωνάζω.
Υπόσχονται Μπορούμε να το σώσουμε

Όταν περνά η αναισθησία
βρίσκομαι μόνη μου. Αργότερα
περνούνε τον επίδεσμο πάνω
στο δεξιό μου δάχτυλο με μία τρυφεράδα
που δεν αναγνωρίζω.

Αυγή στον ωκεανό

Βροντούν τα κύματα στον ίδιο χρόνο
του σφυγμού σου, στου παλμού σου τον ρυθμό,
κι έπειτα χάνονται μ’ έναν ψιθυριστό αφρό.

Φτερωτές, άσπρες πεταλουδίτσες
χτυπούνε ένα τατουάζ
κόντρα στου δρόμου τα φανάρια.

Τελειώσαμε
τη χθεσινή μας νύχτα.
δεν πρόκειται μαζί να σηκωθούμε πάλι.

Το χάραμα, οι πεταλούδες χάνονται στα ουράνια
ψάχνοντας φως πιο συναρπαστικό.

Γκρίζοι και ροδαλοί ουρανοί ραβδώνουν τον ωκεανό
πλατίνα και χρυσός υψώθηκαν.
Το φως το εξωτερικό δεν φέγγει μέσα μας∙ είναι ψευδαίσθηση.
Μου είπες κάποτε―
Μην περιπλέκεις τα πράγματα.
Τόσο σκληρός ο χωρισμός δεν είναι.