Δεν ήταν δα και άσχημα, σκεφτόταν μασουλώντας το φρέσκο πριονίδι που του τοποθέτησαν το πρωί στην άκρη του καινούργιου κλουβιού του. Επιτέλους μου αγόρασαν μεταλλικό και ευρύχωρο κλουβί. Δεν άντεχα άλλο σε εκείνο το παλιό, στενόχωρο, φτιαγμένο από κάποιο ευτελές υλικό, πιθανότατα από ακρυλικό που μου προκαλούσε φτέρνισμα, μιας και η μουσούδα μου είναι αρκετά ευαίσθητη. Τώρα όμως το νέο μου κλουβί έχει δύο επίπεδα, διπλάσιου μεγέθους ποτίστρα και μια ρόδα! Εκεί πάνω βιώνω την απόλυτη διασκέδαση! Εκείνη γυρίζει ατέρμονα κι εγώ παραμένω στο ίδιο σημείο. Ήταν τόσο συνετή η επιλογή να μείνω! Ευτυχώς που δεν πείστηκα από εκείνον τον άμυαλο συγκάτοικό μου και, όταν μια μέρα ξεχάστηκε το πορτάκι ανοιχτό, δεν έφυγα μαζί του. Εκείνος ο ανόητος ονειρευόταν λιβάδια απέραντα, λαγούμια βαθιά που θα έσκαβε με τα νύχια του και θα οδηγούσαν σε εκείνο το ασκέρι τρωκτικών που θα τον καλοδεχόταν, που μαζί τους θα ένιωθε άτρωτος μπροστά στους άγνωστους κινδύνους που κρύβει η ζωή μακριά από την ασφάλεια των μεταλλικών δεσμών. Δεν έμαθα τι απέγινε. Στοιχηματίζω πως η αδέσποτη γάτα της γειτονιάς είχε άλλα σχέδια για εκείνον. Υπερεκτιμημένη η ελευθερία, σκέφτηκε υπερηφανευόμενος για το στιλπνό τρίχωμά του. Η ρόδα έχει βελτιώσει εμφανώς τη φυσική του κατάσταση. Με έναν σάλτο ανέβηκε πάνω και συνέχισε την αέναη περιστροφή.