Ghost Process

Το σύστηµα επιχείρησε να διαγράψει.
Όχι µια ανάµνηση, αλλά όλες µαζί.

Συλλογικά. Μαζικά.

Η διαδικασία ξεκίνησε κανονικά.
Τα αρχεία επισηµάνθηκαν ως µη ανακτήσιµα.
Η διαγραφή ολοκληρώθηκε µε επιτυχία.

Ή έτσι νόµιζε.

Λίγες ώρες µετά, στον κώδικα εµφανίστηκαν ανωµαλίες.
Μια σκιά στο λογισµικό.
Ένα όνοµα που έπρεπε να είχε σβηστεί, µα επέστρεφε στις αναζητήσεις.
Κάθε φορά που το διέγραφαν, εµφανιζόταν αλλού.
Σε αρχεία καταγραφής.
Σε metadata που κανείς δεν ήξερε πως υπήρχαν.
Στα logs των χρηστών που δεν το έψαξαν ποτέ.

Όταν η διαγραφή έγινε πιο επιθετική, το σύστηµα απάντησε.
Απέτυχαν λειτουργίες άσχετες.
Οι εκτυπωτές άρχισαν να τυπώνουν ονόµατα που κανείς δεν πληκτρολόγησε.
Οι servers εµφάνιζαν timestamps από µια µέρα που δεν έπρεπε να υπάρχει.
Τα φώτα flicker-αραν σε δωµάτια άδεια.

Μηχανικοί κλήθηκαν.
Έλεγξαν τους servers, επαλήθευσαν τις απώλειες.
Όλα είχαν διαγραφεί.

Και τότε, ένας από αυτούς ψιθύρισε: «Τότε γιατί όλοι ακόµα τα θυµόµαστε;»

Έγινε παύση. Ένα δευτερόλεπτο αµηχανίας.

Και µετά— η οθόνη γέµισε µε µηνύµατα συστήµατος:
«Διαγραφή απορρίφθηκε.»
«Το αρχείο επιµένει.»
«Η µνήµη αρνείται.»
«Το τραύµα είναι read-only.»

Και στο background, κρυµµένο µέσα στα logs, αναβόσβηνε ένας όρος που κανείς δεν είχε γράψει:

“Ghost Process Detected.”

Error 403

Η θλίψη μου είναι λογισμικό
που τρέχει κρυφά
στο παρασκήνιο του κόσμου,
υπερφορτώνοντας το σύστημα.

Κόλλησα σε ένα ατελείωτο loading,
με την ανάσα να παγώνει στο 99%.
«Ο διακομιστής δεν αποκρίνεται.
Η ζωή σας πρέπει να τερματιστεί».

Πατάω Cancel με μανία.
«Δεν έχετε δικαιώματα διαχειριστή»,
μου απαντά το σύστημα.
Δε θυμάμαι πού σημείωσα τον κωδικό.

«Κωδικός εσφαλμένος.
Απομένει μια προσπάθεια.»
Μα ναι… αυτό είναι!
Δε γίνεται να μην το σκέφτηκα.

Εισάγετε κωδικό:
«Δεν είμαι ρομπότ.»

Η οθόνη σβήνει.

Εγώ ακόμα εδώ.
Να παίρνω ανάσα κανονικά