Είτε το θέλεις είτε όχι, κάποια πέτρα θα σηκώσεις. Στην πραγματικότητα, όποια πέτρα και αν σηκώσεις, κάτι θα βρεις από κάτω, ακόμα και αν δεν βρεις τίποτα και σου μείνει η πέτρα στο χέρι. Η ζωή έχει αποδείξει πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κυκλοφορεί με μια πέτρα στο χέρι, ας αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν εκείνους που περνούν την πέτρα τους από το ένα χέρι στο άλλο για να ελαφρύνουν το βάρος, ας αφήσουμε επίσης στην άκρη εκείνους που επιθυμώντας να έχουν ελεύθερα τα χέρια τους σπρώχνουν την πέτρα στην πλάτη τους και με την πάροδο του χρόνου καμπουριάζουν παραπονούμενοι ότι φταίει η πέτρα που δεν αποφασίζει να πέσει από την πλάτη τους, δειλοί να δεχτούν ότι φταίει η πλάτη τους που δεν σέβεται την πέτρα τους. Και όταν πέσει από την πλάτη τους, πού θα πέσει, αφού τα χέρια τους βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους, ενώ δεν έχουν μάτια που να βλέπουν την πλάτη τους. Έτσι, η πέτρα θα πέσει στα πόδια τους (νόμος της βαρύτητας) και δεν αντέχουν τότε τα πόδια να σηκώσουν την πέτρα και να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τι υπάρχει κάτω από την πέτρα, επειδή καμία πέτρα δεν πέφτει αν δεν έχει κάτι από κάτω της.

Η περίπτωση να σου πέσει η πέτρα στο κεφάλι έχει δύο όψεις. Η πρώτη είναι να την ρίξεις αυτοβούλως στο κεφάλι σου, η δεύτερη να την πετάξει κάποιος και να σε βρει κατακέφαλα. Αυτοβούλως σημαίνει ότι βρήκες την πέτρα, την σήκωσες με τα χέρια σου πάνω από το κεφάλι σου και την άφησες να πέσει απαραιτήτως στο κεφάλι σου. Προϋπόθεση λοιπόν είναι να έχεις τα χέρια σου στη θέση τους και να μη βρίσκεις κάτι κάτω από την πέτρα. Όταν όμως αυτός ο κάποιος σβουρίζει μια πέτρα και σε πετυχαίνει στο δόξα πατρί, κάτι βρίσκεται από κάτω, είτε κάτω από την πέτρα είτε πάνω στο κεφάλι σου.

Τι συμβαίνει λοιπόν όταν, αυτοβούλως ή μέσω τρίτου, η πέτρα βρίσκει το κεφάλι σου; Είναι επιστημονικά και κοινωνικά βέβαιο ότι είσαι βαρεμένος. Η πλειοψηφία των βαρεμένων επιδεικνύει ότι ανήκει στην κατηγορία των βαρεμένων, δείχνοντας το κεφάλι τους και όχι την πέτρα που τους βρήκε, η οποία μπορεί να μην τους βρήκε, αλλά το κεφάλι τους επιμένει ότι τους βρήκε, απαξιώνοντας την πέτρα και την ίδια στιγμή το κεφάλι τους. Τόσο εύκολο και άλλο τόσο σύνηθες.

Η περίπτωση της Eve Livet παραμερίζει όλες αυτές τις περίπλοκες και ανάξιες σκέψεις προς δόξα του μεγαλείου της πέτρας και του θαύματος που φέρνει στο φως. Διότι παρήλθον τα έτη, οι ενιαυτοί, οι γιορτές και τα θορυβώδη συνέδρια με θέμα τι είναι ο άνθρωπος και τι η πέτρα, παρήλθε και ο γλωσσοδέτης «μιά πέτρα μα ποια πέτρα, μιά πέτρα με πετριά», οπότε την απάντηση δίνει η φωτογραφία της Eve Livet υπό τους ήχους του περιπαθούς άσματος που ο χρόνος διέγραψε,

σε ηγάπων, σε είχον θεάν μου,
η ψυχή του επέτα προς σε.