Το Ισραήλ πέτυχε το ακατόρθωτο: να αποξενώσει τους καλύτερους φίλους του και υποστηρικτές του, αφού αποκήρυξε εδώ και καιρό και τον μέγιστο διεθνή οργανισμό, στον οποίο οφείλει την ίδρυσή του ως ανεξάρτητο κράτος, τον ΟΗΕ.
Η κυβέρνησή του μοιάζει να βρίσκεται σε μια κατάσταση μανίας, αποκομμένη από την πραγματικότητα, καταγγέλλοντας οποιονδήποτε διατυπώνει την παραμικρή κριτική εναντίον της ως οπαδό της τρομοκρατίας των φανατικών μουσουλμάνων.
Ακόμα και σ’ αυτό ξεχνά ότι και το ίδιο το Ισραήλ κατέφυγε σε τρομοκρατικές πράξεις για να διαμορφώσει της προϋποθέσεις της ανεξαρτησίας του, με τη δράση της Haganah και της Irgun στην περίοδο της «βρετανικής εντολής», ιδιαίτερα μετά το τέλος του B΄ Παγκόσμιου πόλεμου, κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «εβραϊκής εξέγερσης» (Jewish insurgency), με «εμβληματική» την βομβιστική επίθεση στο ξενοδοχείο «King David», με 91 νεκρούς – στην πλειονότητά τους υπάλληλους του ξενοδοχείου ― τον Ιούλιο το 1946.
Πολλά φαίνεται να ξεχνά το Ισραήλ, από όσα έχει το ίδιο διαπράξει αλλά κυρίως από όσα υπέστη ο εβραϊκός πληθυσμός της Ευρώπης από τους διώκτες του και τώρα τα αντιγράφει: ο εγκλεισμός στα γκέτο με τα συρματοπλέγματα, τα πογκρόμ με τις επιδρομές, τους φόνους και το πλιάτσικο στα χωριά της Δυτικής Όχθης η δαιμονοποίηση του «άλλου» ως προσωποποίηση του κακού, ο αφανισμός του μέσω του υποσιτισμού, η εκδίωξή του και η εξόντωσή του. Όλα αυτά τώρα τα υφίστανται οι Παλαιστίνιοι.
Και όπως οι ναζί φονιάδες του, το Ισραήλ ονειρεύεται τώρα ένα lebensraum, μια μεγάλη έκταση (όπως για τους Ναζί ήταν η Ουκρανία) για να κατοικήσει ο περιούσιος λαός. Ας πάνε οι «άλλοι», αν επιβιώσουν, να ζήσουν κάπου αλλού, π.χ. στο Νότιο Σουδάν. Βέβαια, αυτό το μέρος δεν είναι πολύ μακριά από την Ουγκάντα, που είχε προταθεί από τους Βρετανούς στο 6^ο Σιωνιστικό Συνέδριο το 1906 στη Βασιλεία της Ελβετίας (the Uganda Scheme), ως χώρος εγκατάστασης για τη προστασία των εβραϊκών πληθυσμών της Ευρώπης από τα πογκρόμ.
Έτσι το Ισραήλ κατασπαταλά την κληρονομιά του και ευτελίζει τα εκατομμύρια των νεκρών, που είχαν προκαλέσει παγκόσμια συγκίνηση και είχαν προσελκύσει την υποστήριξη κάθε πολιτισμένου ανθρώπου. Τώρα, καθώς μεταμορφώνεται σε μια οντότητα ίδια και απαράλλακτη με τους διώκτες και φονιάδες του, χάνει κάθε ηθικό έρεισμα και είναι αδύνατο να το στηρίξεις, ακόμα και εναντίον των πιο παρανοϊκών φανατικών ισλαμιστών φονταμενταλιστών. Είναι το ίδιο το Ισραήλ που μας εμποδίζει.
Γιατί τώρα έχουμε ξεφύγει σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Παλιά λέγαμε: το Ισραήλ είναι μια ευνομούμενη δημοκρατία που διέπεται από το κράτος δικαίου, την ισονομία και τα παρόμοια, σε αντίθεση με τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία των θεοκρατικών ισλαμικών καθεστώτων. Σήμερα τί έχουμε; Έναν εγκληματία, ποινικά διωκόμενο πρωθυπουργό, που συντηρεί επ’ αόριστον ένα κλίμα πολέμου για να μην λογοδοτήσει ποτέ, δύο φασιστοειδείς ρατσιστές υπουργούς από τους οποίους κρίνεται η επιβίωση της κυβέρνησης, και το νόμο του όχλου (των εποίκων) που σκοτώνει και καταστρέφει τους «εχθρούς» και αρπάζει περιουσίες, ξεριζώνει τα λιόδεντρα και ότι άλλο γουστάρει χωρίς να δίνει λογαριασμό. Και μέσα στις συνθήκες πολέμου, έχουμε μια υποταγμένη και εύκολα ελεγχόμενη κοινή γνώμη, όπως, καληώρα, στο Ιράν.
Οπότε το ποιος τελικά θα νικήσει από τους δύο δεν έχει και τόση σημασία. Εκεί μας έφτασε η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ. Έχει προ πολλού ξεπλύνει και απαλλάξει την Χαμάς από το αποτρόπαιο έγκλημα της 7^ης Οκτωβρίου 2023, έχοντας διαπράξει απείρως περισσότερα εγκλήματα. Και δεν εννοώ σκοτωμούς, βιασμούς και λεηλασίες, που είναι πολλαπλάσιες και ασύμμετρες. Εκείνο που πονάει περισσότερο είναι ότι πέρασε από το μυαλό των ιθυνόντων του Ισραήλ και των συμμάχων τους ότι θα μπορούσαν να ξεριζώσουν έναν λαό, όποιος κι αν ήταν, από τις τρισχιλιετείς εστίες του για να φτιάξουν έναν παιχνιδότοπο για τους πλούσιους των ημερών μας…
Με μπροστάρη του πολιτισμού μας τον Τραμπ και την αχόρταγη οικογένειά του. Ένα χρυσωρυχείο για κτηματομεσίτες (A real estate bonanza)!

Πόσο πιο χαμηλά;

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Θυμάμαι ότι ο εξαιρετικός ιστορικός Tony Judt είχε γράψει ένα άρθρο, το 2006, με τίτλο Η χώρα που δεν λέει να ενηλικιωθεί. Αυτά που έλεγε ο πρόωρα χαμένος μαρξιστής και Εβραίος διανοητής ισχύουν και σήμερα. Αφού σημειώσει στην αρχή του άρθρου ότι μέσα στο Ισραήλ κάποιοι αναγνωρίζουν τα λάθη τους και, άρα, είναι ενήλικες, συνεχίζει λέγοντας:

Ιδωμένο απ’ έξω, το Ισραήλ ακόμη συμπεριφέρεται σαν έφηβος, γεμάτο από μια εύθραυστη αυτοπεποίθηση ως προς την μοναδικότητά του, βέβαιο ότι κανείς δεν το «καταλαβαίνει» και ότι όλοι «είναι εναντίον του», με μια πληγωμένη αυτοεκτίμηση, έτοιμο και να προσβληθεί και να προσβάλει. Όπως πολλοί έφηβοι, είναι πεπεισμένο – και φροντίζει να το λέει και να το ξαναλέει – ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ότι οι πράξεις του δεν έχουν συνέπειες και ότι είναι αθάνατο.