Μνήμη: Π.Α.Ζ.
Μνεία: Eva H. D.

Το εκλαμβάνω έκθαμβος σαν μια γιγάντια μαντλέν (βλ. Κοκτό: «λειτουργεί σαν μια γιγάντια μινιατούρα», για το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο)· νους, επί τέσσερις μήνες, κατακλυσμένος από βαθύτατα βαθιές βυθισμένες, από χαοτικά χυμένες χαμένες, μνήμες.
Καταβυθισμένος, ω ναι!, αδυσώπητα —μα και λυτρωτικά— στον Proust, έσπασα (μετρημένα) οχτώ ποτήρια κρασιού, πλένοντάς τα αφηρημένος, στριφογυρίζοντας στο μειλίχιο μυαλό μου φράσεις του Marcel, αναμεμειγμένες με στίχους του Ginsberg, αποφάνσεις του Ευγένιου Αρανίτση, και φθέγματα του Θάνου Σταθόπουλου. Τα δύο στο σπίτι των φίλων μου Ευφροσύνης Μυτιληναίου και Κώστα Τσώλη, όπου διάβασα τη Φυλακισμένη ανάμεσα στις 8 και 10 Αυγούστου του 2025.
Αναγιγνώσκοντας, κυριεύτηκα από την ακαταμάχητη διάθεση να βγάζω πολαρόιντ, και έβγαλα τωόντι πολλές (να μετρήσω πόσες). Οι περισσότερες εικονίζουν ράφια βαρυφορτωμένα με βιβλία, τραπέζια, μολύβια, στυλογράφους, ταμπακιέρες, αναπτήρες, κάκτους, ποτήρια, φιάλες, σταχτοδοχεία.
Συχνά: απώλεια αίσθησης του χρόνου. Η προσήλωση αντίκειται στο ρολόγι, το αντιμάχεται — πιο αυστηρά: το περιφρονεί, το βδελύσσεται.
Αδυναμία να διαβάσω οτιδήποτε άλλο. Δέκα ώρες ημερησίως — 100 έως 150 σελίδες το εικοσιτετράωρο.
Ντρίπλες στην ειρημένη αδυναμία: Ε. Χ. Γονατάς, David Foster Wallace, Georges Simenon, Καλλιόπη Αλεξιάδου, Eva H.D., Βασίλης Βασιλικός, Thomas Bernhard.
Τούτη τη φορά (διαβάζω το Αναζητώντας κάθε δεκαετία από το 1995) αποπειράθηκα το εξής: το διάβασα από το τέλος (Ανακτημένος Χρόνος) προς την αρχή (Από τη μεριά του Σουάν)· γέμισα τέσσερα τετράδια καντριγιέ με σημειώσεις.
Πολλάκις, αλλόφρων, άναβα τσιγάρο ανάποδα, από τη μεριά του φίλτρου· φαρμάκι η πρώτη τζούρα. Επανήλθα, ευλόγως, στα άφιλτρα.
Ο Proust στις Μητροπόλεις (1975) του Κώστα Σφήκα (1927-2009) — μνήμη από την προβολή στη Σχολή Σταυράκου, το 1981.
Ο Proust στην κηδεία του Κορνήλιου Καστοριάδη (διαβάστηκε απόσπασμα από το έργο) — μνήμη από μήνυμα στον τηλεφωνητή του πατρικού μου σπιτιού (Δεληγιώργη 12 & Αγησιλάου) ότι πέθανε ο Κορνήλιος· άκουσα το μήνυμα την επαύριον του θανάτου του πατέρα μου, ταξιάρχου πυροβολικού Ιωάννη Μπαμπασάκη, ο οποίος εκοιμήθη την ίδια ημέρα με τον στοχαστή, ήτοι 26 Δεκεμβρίου 1997.
Χώροι της τέταρτης ανάγνωσης (2025) του Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο: Νέο Άλαμουτ (οδός Σπετσών), Μαγέρικο Μυρτιά (οδός Κερκύρας), Σχολαρχείο (Πλατεία Αγίου Γεωργίου), Κυψελάκι (Ιθάκης & Σποράδων & Κυψέλης, τρίστρατο), οικία Τσώλη (οδός Πόρου), χωρίον Καρδία (Θεσσαλονίκη), χωρίον Τρίλοφος (Θεσσαλονίκη), οικία της αδελφής μου, Ελένης Μπαμπασάκη (οδός Δεληγιώργη, Πειραιάς), Πλατεία Βασιλέως Γεωργίου Α΄, (Πάτρα).

Έχασα έξι κιλά.
Αγόρασα δύο κομπολόγια· ενδεχομένως (η λατρεμένη λέξη καθ᾽ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του έργου) για να μετράω ιδιότυπα και ιδιόρρυθμα τα δευτερόλεπτα και να υπολογίζω —ρυθμικά, αλλά νεφελωδώς— την παρέλευση του χρόνου.
Συνοδευτικός εξοπλισμός: κάμερα Polaroid Generation 2, κάμερα Leica D-Lux 3, ηχείο Marshal Willen 2, κασετόφωνο Rewind Serge, μολύβια Blackwind 57 (Jean-Michel Basquiat), στυλό διαρκείας Leuchtturm1917 Drehgriffel No 1 Bullet Journal Edition· και πολλά πλαστικά & μεταλλικά χαρακάκια.
Ενίοτε, ήμουν ανήμπορος να πράξω ενδελεχώς τα καθημερινώς στοιχειώδη: λησμονούσα να βουρτσίσω τα δόντια μου («Ω Θεέ μου, σαν και τον μακαρίτη Shane MacGowan, ελεεινός φαφούτης θα καταντήσω!» αναφωνούσα όταν το συνειδητοποιούσα)· το ψυγείο βογκούσε απαιτώντας απόψυξη· μαράθηκαν κάμποσα φυτά στο μπαλκόνι μου· το πλυντήριο με κοιτούσε θλιμμένο για την παραμέλησή του εκ μέρους μου, αισθανόταν γέρικο (είναι δωδεκαετές) και φοβόταν μήπως το αντικαταστήσω. Στέναζαν τα σταχοδοχεία, βλοσυρά βαρυγκομώντας με επέπληττεν ο φορτωμένος με πιάτα λερά, φλιτζάνια όλο κατακάθια καφέ, και ποτήρια που έζεχναν, νεροχύτης.

Υπήρξαν μέρες που δεν ήπια καφέ· νύχτες που δεν ήπια βότκα.
Μία μόνο συνήθεια επέμεινε, σχεδόν εμμονικά: το πρωινό ξύρισμα.
Μου άλλαξε τα φώτα, η τέταρτη ανάγνωση/μελέτη του έργου· κυριολεκτικώς: τσάκισα, με το μυαλο αλλού γι᾽ αλλού (πλην του Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο), δύο πορτατίφ.
Επάνοδος —καταιγιστικώ τω τρόπω!— σε στιγμές ανεκτίμητες που έζησα με την Εύα και με την Καλλιόπη. Παραδὀξως καμία επάνοδος σε καμία άλλη αγαπημένη ή ευνοούμενη από το 1975 έως το 2025. Ούτε καν στη Μόνικα.

_{[ Συνεχίζεται ]}