Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ: Ένα λογοτεχνικό δείπνο

Για έλα εδώ, μου είπε η οικοδέσποινα, ενώ το πρόσωπό της διαρρυθμιζόταν
για να χωρέσει ένα από εκείνα τα ρόδινα προκαταρκτικά χαμόγελα
που ενώνουν, σαν μια κοιλάδα από ανθισμένα οπωροφόρα,
τις πλαγιές από δύο παρανόμια.
Θέλω να φας τον Δόκτορα Τζέιμς, μουρμούρισε.

Πεινούσα. Ο Δόκτορας μου φαινόταν μια χαρά. Είχε διαβάσει
το σημαίνον βιβλίο της εβδομάδος και το βρήκε αρεστό, είπε,
διότι ήτο σθεναρό. Έτσι, μου σερβίραν
μια μεγαλοπρεπή μερίδα. Η γυναίκα του, μ’ έναν μπούστο λιλά,
φρόντισε να μου δείχνει, πολύ ευγενικά, όπως νόμισα,
τις πιο τρυφερές μπουκιές με την άκρη του μαχαιριού της.
Έφαγα―και στην Αίγυπτο τα δειλινά ήταν έξοχα·
οι Ρώσοι τα κατάφερναν περίφημα·
άραγε συνάντησα κάποιον Πρίγκιπα Ποπρίνσκι, τον οποίον αυτός είχε γνωρίσει
στην Καπαραμπέλα, ή μήπως τότε στην Μεντόν;
Είχαν ταξιδέψει πολύ, αυτός και η σύζυγός του·
το χόμπι της ήταν οι Άνθρωποι, το χόμπι του ήταν η Ζωή.
Όλα φίνα και καλομαγειρεμένα, μα το πιο γευστικό έδεσμα
ήταν τα τραγανιστά μυαλά του πασπαλισμένα με καρύδι. Η καρδιά
έμοιαζε με στιλπνό καφετί χουρμά
κι εγώ στοίβαξα όλα τα κουμπιά στην άκρη από το πιάτο μου.

________________________________________________

Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ (1899 Πετρούπολη, Ρωσία-1977 Μοντρέ, Ελβετία). Λευκορώσος μυθιστοριογράφος, ποιητής και κριτικός. Σπούδασε και έζησε στην Ευρώπη και στην Αμερική. Έγραψε στα ρωσικά και στα αγγλικά. Γνωστότερο μυθιστόρημά του το Λολίτα (1955).