Από τη λαϊκή κουλτούρα μέχρι το εκπαιδευτικό σύστημα και την καθημερινότητα, υπάρχει μια συνεχής πίεση στον μέσο άνθρωπο να πιστέψει ότι ο μοναδικός του ρόλος είναι να υποστηρίζει προειλημμένες αποφάσεις άλλων σαν δικές του πρωτοβουλίες.
Η ταινία του Μίχαελ Χάνεκε «Η λευκή κορδέλα» είναι μια παραβολή, καλυμμένη με τη σκληρή μονοχρωμία της Βόρειας Γερμανίας των αρχών του 20ού αιώνα. Τοποθετημένη στο φανταστικό προτεσταντικό χωριό Άιχβαλντ, μεταξύ των καλοκαιριών του 1913 και του 1914, η ταινία εκτυλίσσεται στους ήσυχους, σχολαστικούς ρυθμούς της καθημερινής ζωής υπό αυταρχική διακυβέρνηση, λίγο πριν ο κόσμος βυθιστεί στο χάος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η κινηματογραφική προσέγγιση του Χάνεκε, αυστηρή και αδυσώπητη, αναλύει τις ρίζες της βίας, του ελέγχου και της ιδεολογικής ακαμψίας. Με χειρουργική ακρίβεια, αποκαλύπτει την ψυχολογική αρχιτεκτονική της καταπίεσης και της σκληρότητας που υποβόσκει κάτω από την επιφάνεια της τάξης.
Την ταινία αφηγείται ένας ηλικιωμένος δάσκαλος, η φωνή του οποίου προσδίδει στην ιστορία μια αναδρομική μελαγχολία. Θυμάται τα παράξενα, όλο και πιο βίαια γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της νεότητάς του ως δάσκαλος στο Άιχβαλντ, γεγονότα που ποτέ δεν κατάλαβε πλήρως. Τα περιστατικά αυτά κυμαίνονται από ένα σκοινί που προκαλεί τη ρίψη του γιατρού του χωριού από το άλογό του, μέχρι τον βάναυσο ξυλοδαρμό ενός αγοριού με ειδικές ανάγκες, εμπρησμούς, βανδαλισμούς και πολλά άλλα. Κανένας ένοχος δεν κατονομάζεται ποτέ οριστικά. Οι υποψίες αιωρούνται στον αέρα σαν την υγρή ομίχλη που μοιάζει να κρέμεται πάνω από το χωριό. Τα παιδιά εμφανίζονται τόσο ως θύματα όσο και ως πιθανοί δράστες. Η κοινωνική ιεραρχία, ο βαρόνος, ο πάστορας, ο γιατρός, ασκούν ανυποχώρητη πίεση στους κατοίκους του χωριού, ιδιαίτερα στα παιδιά, στο όνομα της πειθαρχίας, της ηθικής και της παράδοσης.
Το αφηγηματικό ύφος του Χάνεκε αντιστέκεται στο κλείσιμο. Όπως και τα προηγούμενα έργα του (Caché, Funny Games), η λευκή κορδέλα αρνείται να ικανοποιήσει τη δίψα του θεατή για λύση. Αντ' αυτού, προκαλεί, αποκρύπτει και διερωτάται. Αυτή η παρακράτηση δεν είναι απλώς μια αισθητική απόφαση, είναι μια κεντρική ηθική στάση. Η ταινία δεν προσφέρει κάθαρση. Αντίθετα, απαιτεί από τον θεατή να καθίσει με την ασάφεια και να αντιμετωπίσει τα συστήματα, θρησκευτικά, πατριαρχικά, εκπαιδευτικά, που διαπαιδαγωγούν και βλάπτουν.

Οπτικά, «Η Λευκή κορδέλα» είναι αυστηρή και συγκροτημένη, απηχώντας τον φορμαλισμό του Ντράγιερ ή του Μπέρκμαν. Γυρισμένη σε καθαρό ασπρόμαυρο, η κινηματογράφηση του δημιουργεί μια ατμόσφαιρα διαχρονικής αυστηρότητας. Η απουσία χρώματος απογυμνώνει τον κόσμο σε δυαδικότητες: μαύρο και άσπρο, καλό και κακό, ενοχή και αθωότητα. Αλλά ο Χάνεκε, φυσικά, ενδιαφέρεται για ό,τι βρίσκεται ενδιάμεσα, στους σκοτεινούς, γκρίζους χώρους όπου η ιδεολογία αναπαράγεται και φουντώνει. Κάθε καρέ συντίθεται με ζωγραφική φροντίδα, χρησιμοποιώντας συχνά στατικές μακρινές λήψεις που αναγκάζουν τον θεατή να καθίσει μαζί με το άβολο. Δεν υπάρχει παρτιτούρα, η σιωπή χρησιμοποιείται ως όπλο, και αυτό που δεν φαίνεται γίνεται πιο τρομακτικό από αυτό που φαίνεται.

Θεματικά, ο Χάνεκε δεν αφηγείται απλώς το παρελθόν, το διαγιγνώσκει. Αναρωτιέται πώς ριζώνουν οι σπόροι του αυταρχισμού. Η ομώνυμη λευκή κορδέλα, σύμβολο αθωότητας και αγνότητας που δένει ο πάστορας στα παιδιά του ως τιμωρία, γίνεται έμβλημα της καταπιεσμένης βίας και της στριφνής ηθικής. Είναι μια ανατριχιαστική μεταφορά για το πώς η σκληρότητα μπορεί να μεταμφιεστεί σε αρετή και πώς τα παιδιά που μεγαλώνουν κάτω από τέτοια καθεστώτα μπορεί να εξελιχθούν σε στρατιώτες μελλοντικών φρικαλεοτήτων.

Ενώ η «Λευκή κορδέλα» διαδραματίζεται στα προπολεμικά χρόνια, οι επιπτώσεις της αντηχούν προς τα εμπρός, στην άνοδο του φασισμού, και ακόμη πιο μακριά, στη δική μας εποχή. Ο Χάνεκε, πάντα ένας σκηνοθέτης που ασχολείται με τη συνενοχή και το ηθικό κόστος της θεαματικότητας, κατασκευάζει την ταινία ως ένα είδος προειδοποιητικού παραμυθιού, όχι για μια συγκεκριμένη ιδεολογία, αλλά για την ανθρώπινη ανάγκη για έλεγχο, τη βιαιότητα του δόγματος και την τρομακτική ευλυγισία των παιδιών.

Τελικά, η «Λευκή κορδέλα» δεν είναι ένα μυστήριο που πρέπει να λυθεί, αλλά μια ψυχολογική ανασκαφή. Ο Χάνεκε δεν δείχνει με το δάχτυλο. Αντίθετα, ανοίγει ένα παράθυρο σε έναν ψυχρό, οργανωμένο κόσμο και μας αφήνει να παρακολουθούμε, ανήμποροι, αμήχανοι και συνένοχοι, γιατί ξέρουμε ότι τυραννία υπάρχει εκεί που κάποιος προσπαθεί να καταπνίξει μια αμφιβολία.