Το δέντρο

Η κοιλιά μου έχει γίνει τεράστια. Όταν είμαι όρθια, δεν μπορώ να δω τα πόδια μου∙ κι εδώ, ξαπλωμένη ανάσκελα, δεν βλέπω το κεφάλι του άντρα ανάμεσά τους.
«Δεν γίνεται αλλιώς. Ανοίγουμε», λέει.
Την μαχαιριά δεν την αισθάνομαι. Μόνο το ζεστό νερό που κυλάει στο κορμί μου. Τέλεια θερμοκρασία, σκέφτομαι. Αυτήν την οικειότητα έψαχνα πάντα.
Kλαίω μ’ αναφιλητά. Τα δάκρυά μου ανακατεύονται με το υγρό της κοιλιάς. Η μύτη, το στόμα, τα πνευμόνια μου γεμίζουν νερό.
Επιπλέω μέσα σ’ ένα σφιχτό κουκούλι. Ένα μαλακό σχοινί ξεφυτρώνει απ’ τον αφαλό μου∙ ο μόνος περιορισμός.
Σπρώχνω από μέσα, απαλά. Δοκιμάζω τα όρια. Ο χώρος στενεύει. Σκίζεται το κουκούλι. Χύνεται το νερό. Το σχοινί τεντώνεται, σκληραίνει. Ψάχνει διέξοδο. Βρίσκει χώμα. Σκάβει κι απλώνει ρίζες. Μυρίζει βρεγμένη γη και φρέσκο αίμα.
Απ’ έξω, το φως τρυπώνει μέσα απ’ το δέρμα μου. Αναζητά τον σπόρο. Τον αγγίζει. Για λίγο μένει ακίνητος, σα να διστάζει. Ύστερα ραγίζει. Εκρήγνυται.
Ξεμυτίζει βλαστός, λεπτός και σίγουρος. Ακολουθεί το φως. Φτάνει ως το στέρνο, τον λαιμό, το στόμα. Τον κρατώ ανάμεσα στα δόντια, προσεκτικά, σαν καινούριο όνομα.
Δυο πράσινα φύλλα προβάλλουν, ανοιχτές παλάμες προς τα πάνω. Ύστερα κι άλλα, που απλώνονται σαν παλλόμενες φλέβες πάνω στο δέρμα μου.
Ένα δέντρο.
Ανασαίνει μέσα απ’ την κοιλιά μου.

Πως να ξεφορτωθείς τη σκορδίλα απ’ τη ζωή σου

Η σκορδίλα δεν είναι μόνο μυρωδιά. Είναι σκιά που σέρνεις πίσω σου. Κρύβεται στα νύχια. Κολλάει στο δέρμα. Τρυπώνει στις σκέψεις. Ό,τι αγγίξει, το σημαδεύει· σαν απογοήτευση που δεν ξεθωριάζει.
Ένας γέρος που μύριζε σκορδίλα μου είπε κάποτε το ξόρκι:

Βρες σκόρδα με χώμα στις ρίζες τους.
Στήσε τα σε κύκλο.
Μπροστά σ’ έναν παλιό καθρέφτη που έχει δει πολλά.
Με το δεξί χέρι, κράτα ένα κλωνάρι φρέσκο δυόσμο.
Με το αριστερό, ένα κεφάλι σκόρδου.
Ψιθύρισε:
Δεν είσαι δύσοσμο∙ ευωδιάζεις σαν τον δυόσμο.
Ετοίμασε ένα ποτήρι χλιαρό μητρικό γάλα.
Λευκό, σαν την πρώτη σελίδα της ζωής σου.
Ρίξε μια πρέζα αλάτι.
Με μαύρο μολύβι, που γράφει ακόμα και με σπασμένη μύτη, γράψε σ’ ένα χαρτί:
Καμιά μυρωδιά δεν μένει για πάντα.
Δίπλωσε το χαρτί στα τέσσερα.
Βάλε το κάτω απ’ το ποτήρι με το γάλα.
Πιες το γάλα, να σβήσει ό,τι απόμεινε μέσα σου.
Ως την τελευταία σταγόνα.
Κοίταξε στον καθρέφτη. Αν σου χαμογελάσει, τελείωσες.
Θάψε το χαρτί κάτω από ένα αιωνόβιο δέντρο.

Αν κάποιο σκόρδο σου γλιστρήσει απ’ τα χέρια, ξαναπροσπάθησε.
Κάθε σκόρδο θέλει τον χρόνο του.