Στον Αχιλλέα Κυριακίδη

Δεν είναι αναγκαίο να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο και μπορείς εξίσου να αποφύγεις να χτυπάει ο τοίχος το κεφάλι σου, εκτός αν ο τοίχος σε κυνηγάει για τα λάθη και τις αμαρτίες σου, για τις καλές πράξεις σου και τις αγαθοεργίες σου, οπότε θα έρθει η ώρα και η στιγμή να σε χτυπήσει ο τοίχος στο κεφάλι και να γίνει ό,τι ήταν αναπόφευκτο να γίνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα χάσεις το κεφάλι σου, ούτε ο τοίχος θα χάσει το δικό του. Δεν θα βρεις κεφάλι δίχως τοίχο, ούτε τοίχο χωρίς κεφάλι.
Προς αποφυγή τέτοιου συμβάντος και άλλων της ίδιας σοβαρότητας, μείνε μακριά από τους τοίχους, μείνε εκεί όπου δεν υπάρχουν τοίχοι, εκτός από κάστρα που τα τείχη τους σε κλείνουν μέσα ενώ πολλά να κάμεις έξω είχες, όπως επισημαίνει ο ποιητής Κ. Π. Καβάφης, συνοψίζοντας σε λίγες λέξεις ότι τα τείχη δεν είναι για να χτυπάς το κεφάλι σου, αφού το έχεις χτυπήσει πολλαπλώς σε πολλούς και διάφορους τοίχους, επειδή κανένας τοίχος δεν είναι προσωπικός τοίχος και έτσι οι τοίχοι πολλά να κάμουν έξω είχαν και δεν είχαν κανένα λόγο να ασχοληθούν μαζί σου, βέβαιοι ότι πάντα ο άνθρωπος βρίσκει τον τοίχο του εντός ή εκτός των τειχών.
Ευτυχώς, υπάρχουν εναλλακτικές προσεγγίσεις, μια από τις οποίες είναι να σηκώνονται τα αγγούρια και να δέρνουν τον μανάβη, πλεονέκτημα που στερούνται οι τοίχοι, οι οποίοι δεν ασχολούνται με τον μανάβη επειδή δεν έχουν τρόπο να σηκώνονται, ούτε καταδέχονται να είναι αγγούρια, από εκείνα που μπαίνουν στην παραδοσιακή αγγουροντοματοσαλάτα και χάνουν το κύρος τους, διότι στη ζωή τρώγεσαι με τα ρούχα σου και δεν τρώγεσαι από τα αγγούρια σου εφόσον τα τρως στην αγγουροντοματοσαλάτα και μικρό το κακό αν σου προκαλούν φούσκωμα, επειδή φούσκα είναι και γυρίζει και όποιος προλάβει τον Κύριον οἶδεν, ασχέτως αν είναι ο ίδιος ο Κύριος ή ένα αγγούρι του μανάβη.
Τα πράγματα διευκολύνονται δεδομένου ότι κανένας τοίχος δεν σηκώνεται, ενώ κάθε τοίχος κινδυνεύει να πέσει, έτσι που το κεφάλι σου οφείλει να είναι σε διαρκή επαγρύπνηση προκειμένου να μην του πέσει ο τοίχος κατακέφαλα. Αν είναι μοιραίο να πέσει ένας τοίχος, ας πέσει στο κεφάλι του διπλανού ή, ελλείψει διπλανού, στο κεφάλι του πρώτου τυχόντα, εξαιρουμένης της περίπτωσης να ικετεύσεις τις θείες δυνάμεις να σου πέσει ο τοίχος κατακέφαλα, οπότε θα δεις τότε την λάμψη του μεγαλείου της ζωής πριν σε παραλάβουν τα σκότη του θανάτου, κοινή πορεία του ανθρώπου, ο οποίος λάμπει δια της απουσίας του και άχνα δεν βγάζει εκείνη την χρονική στιγμή, έτσι που το μεγαλείο της ζωής παραμένει άρρητο, ας διαμαρτύρεται ο μανάβης ότι δεν είναι τα δικά του αγγούρια που τον δέρνουν, αλλά του άλλου μανάβη, γνωστού στις Αρχές για την αντισυναδελφική συμπεριφορά του, τα αγγούρια είναι αθώα, δεν διαλέγουν τον μανάβη τους, αθώος και αυτός, επειδή δεν ξέρει ποιος τοίχος θα τον βρει κατακέφαλα, νοιάζεται όμως για τα αγγούρια του, διότι κάλιο να σε δέρνουν τα αγγούρια σου παρά να σε δέρνει ο μανάβης σου.

Όπως βλέπετε, η ζωή είναι απλή: το κεφάλι σου, ένας τοίχος, αγγούρια (του μανάβη εννοείται), τρίγωνο του οποίου το τετράγωνο της υποτείνουσας (ο μανάβης) ισούται με το άθροισμα των δύο άλλων πλευρών.