Ο αναλυτής κάποιου βιβλίου ενδέχεται για βαθύτερη προσέγγιση να διευρύνει διεξοδικά τον τίτλο, τον υπότιτλο, την αφιέρωση, εξυπηρετώντας την εμβέλεια της κατανόησης.
Τίτλος: Σαν Σήμερα. Εξαρχής ο χρόνος εισέρχεται ως ενιαία ακατάπαυστη ροή, τεμαχισμένος από τα ανθρώπινα μέτρα. Παρελθόν, παρόν, μέλλον.
Υπότιτλος: «Μία αφηγηματική διαπλοκή». Η συγγραφέας επιδιώκει να καταδείξει την αλληλεξάρτηση ανάμεσα στα όμοια και τα διαφορετικά, ανάμεσα στο συνεχές και το αποσπασματικό.
Αφιέρωση: «Στην κόρη μου Πηγή». Η προσωπική κατάθεση μπορεί να εκληφθεί και σαν ένα κάλεσμα προς τη νεότητα για μία μικρή μετακίνηση του βλέμματος στην παλαιότερη, άγνωστη για αυτήν Αθήνα.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο διακριτά μεταξύ τους μέρη. Το πρώτο περιλαμβάνει διηγήματα με ρέουσα μυθιστορηματική και συχνά αυτοβιογραφική πλοκή. Η άλλη όψη, ένα είδος ημερολογίου, συγγραφική και ατομική υπονόμευση που απηχεί μεταξύ άλλων και την οδυνηρή πορεία της γραφής. Διαθέτοντας τη θεωρητική σκευή, η Σεϊρλή επιτυγχάνει ευέλικτη λογική με ποιότητες υψηλής ποιητικής.
Η εμφάνιση του Ξένου, διόλου αναπάντεχη, αφού κυριαρχεί και σε άλλα βιβλία της συγγραφέως. Στη νέα του εκδοτική παρουσία είναι φορτισμένος με πολλαπλά, πολύμορφα προσωπεία. Η σύντμηση του ονόματος καθορίζει την ουσία του. Ονομασία από το Ξενοκράτης, δηλωτική ισχύος και σταθερότητας, και όχι από το Ξενοφάνης, πιο επιφανειακό και αλόγιστο. Η τρισυπόστατη οντότητα του αγνώστου εκπορεύεται από εδάφη μαγείας. Συνοδοιπόρος στο alter ego της Σεϊρλή, την ενδυναμώνει για την επανεκτίμηση του χαρακτήρα. Την διδάσκει νηφαλιότητα και εγκαρτέρηση. Η δεύτερη προσωπικότητα του απρόσκλητου άντρα φτάνει ως γοητευτική ενσάρκωση του έρωτα. Τελικά ο κρυφός επισκέπτης κυριαρχεί με την καταλυτική παρουσία του θανάτου και επιβάλλεται στις τελευταίες σελίδες. Από το ακμαίο πλάσμα εκπορεύεται το άυλο. Ορατός και αόρατος Άδης.
Η Σεϊρλή παρατηρεί ρεαλιστικά την Αθήνα. Συνδυάζει το κλέος με τη χαμέρπεια. Το φως με τη βρομιά. Την αλληλεγγύη με την αγένεια. Ωστόσο επιλέγει την πρωτεύουσα, τόπο κοινής μοίρας. Ενστερνίζεται τον χώρο πνευματικά και υλικά. Το σώμα-πόλη υπόκειται στις διαρκείς αλλαγές του καιρού. Από την ακμή στην παρακμή. Οι ματιές στο κακοποιημένο κέντρο συνηχούν με τα εσωτερικά μας δεινά. Κινητήρια δύναμη στην αυτοδύναμη περιπέτεια αποτελούν ο οικιστικός ιστός και κυρίως τα τοπόσημα, συχνά και εκείνα του Πειραιά. Λεωφόροι γεμάτες συναισθηματικούς δεσμούς, περιοχές χαρτογραφημένες με πολιτιστικές δραστηριότητες . Γωνίες, στενά με ισχυρή τροχιά από το απρόοπτο της αναγέννησης μέχρι το ανυπόφορο της αδράνειας και της παρακμής. Η υπαρξιακή αγωνία διατρέχει το βιβλίο, η ηρωίδα έρχεται αντιμέτωπη με ένα περιβάλλον ανοίκειο, όπου ο διπλανός μεταμορφώνεται σε ανώνυμο και αλλότριο ξένο. Η επανασύνδεση με την Αθήνα δεν παραχαράσσει την αλήθεια , δεν επηρεάζει το κριτικό βλέμμα προς το αποτρόπαιο. Στην περιπλάνηση της πόλης ο από μηχανής Θεός, το θαύμα, η σαγήνη, ο έρωτας, αναμνήσεις με πολλές διακυμάνσεις, παιδική και εφηβική ηλικία γεμάτες φόβους, παιχνίδια, αισθησιασμό. Φαντασιώσεις που επεκτείνονται με παραλλαγές στα επόμενα χρόνια και αγγίζουν το ανεξήγητο και το απρόσιτο. Η οδοιπορία αργή με ρυθμούς καρδιάς. Η εξωτερική τραχύτητα συμβολοποιείται σε εσωτερικές αποκαλύψεις συχνά επίπονες. Πόντο-πόντο το «Γνῶθι σαὐτόν». Ο ζωικός και φυτικός κόσμος, λατρεμένος από τη Σεϊρλή, αφομοιώνεται ως εσωτερική πανίδα και χλωρίδα. Διεύρυνση για μία παρατεταμένη νεότητα.