Ωκεανός

Προκειμένου ν΄αναρρώσει απ΄τον Ατλαντικό
μετακόμισε στο Χάιντ Παρκ
μέρες ολόκληρες παρατηρούσε
τον πυρετό της φτέρης στην ταπετσαρία
(φυτό αγαπημένο των Βικτωριανών
που προτιμούσαν τ΄ άγρια δάση από τα πλοία)

ο Χένρι Τζέιμς υπήρξε τακτικός της επισκέπτης
εκείνη βυθιζόταν στον ύπνο παρουσία του
κι όταν ξυπνούσε τον έβρισκε με τα χέρια διπλωμένα
στην λαβή του μπαστουνιού του —ακίνητο σαν χαλκογραφία

έπειτα δειπνούσαν συντροφιά
—φιλέτα γλώσσας με σος Ορλεάν
τυρολέζικο σουφλέ και μπαβαρουάζ λεμόνι—
κλείνοντας πάντοτε το δείπνο τους μ’ ένα ποτήρι μπράντι
(ο υλικός κόσμος ήταν ζωτικός για εκείνους)

η Theodate Pope
επιζήσασα απ΄το ναυάγιο του «Λουζιτάνια»,
έκτοτε κοιμόταν, έτρωγε, κάπνιζε κι ονειρευόταν
υποβρυχίως.

Michel Navratil

Θυμόταν καθαρά τον εαυτό του νήπιο
να τρέχει επάνω στο κατάστρωμα
έπειτα να καταβροχθίζει τ´ αβγά του
και μία φέτα κέικ μήλου με μαρέγκα
σε αίθουσα με πολυέλαιο τιτανικό
και φως ξανθό σαν μέλι.

Θυμόταν πως δεν ένιωσε κανέναν φόβο
μονάχα την απόλαυση από το «πλοπ» της λέμβου στο νερό
και την ολόμαλλη κουβέρτα στο «Καρπάθια».

Έπειτα έγινε συγγραφέας·
η μνήμη του παρέμεινε αβύθιστη.

Ένας «ρομαντικός» θάνατος

Ο ποιητής Percy Shelley
πνίγηκε με εξόχως ρομαντικό τρόπο:
νέος
νύχτα
φυματικός
σε καταιγίδα
και με μισοτελειωμένο το ποίημα
«Ο θρίαμβος της ζωής».

Η ανταρσία του «Bounty»

Δεν υπάρχει βαρετή στιγμή
σ’ ετούτη την ταινία
—κι ας ισχυρίζονται κάποιοι
πως υπήρξε εμπορική αποτυχία—
εκτός του ότι ο Christian ζει
ολάκερο το σύμπαν μίας φτέρης
όταν ανακρίνεται για την ανταρσία
απαντά πως
«δεν μετανιώνω για τίποτε απολύτως
παρά για μια αδιόρατη επιθυμία να πεθάνω
—η οποία είμαι σίγουρος πως θα περάσει»…