Στη ζωή γνωρίζουμε ανθρώπους που σφραγίζουν την πορεία μας με το έργο τους ή με τη στάση ζωής τους ή ακόμα με την ποιότητα της σχέσης μαζί τους.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει για μας ο Μάριος Ποντίκας.

Στη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων παρακολουθούσαμε τις θεατρικές παραστάσεις έργων του, έργων δυνατών όπου με δωρικό ύφος, ποιητικές εικόνες και ευφυείς αλληγορίες πρόβαλλαν αξίες και πρότυπα.
Περνώντας τα χρόνια η τύχη μας έφερε στον ίδιο τόπο.
Ο Μάριος Ποντίκας με την αχώριστη συνοδοιπόρο του Βίκυ Μουνδρέα-Ποντίκα, επέλεξαν για χρόνια να περνούν μεγάλα διαστήματα στη Λευκάδα.
Μια μέρα, καλοκαίρι του 1992, ήρθε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας να δανειστεί βιβλία για τον Καβάφη. Ύψιστη χαρά να γνωρίζουμε από κοντά τον αγαπημένο θεατρικό συγγραφέα.
Από τότε έγιναν τακτικοί στη Βιβλιοθήκη και στη ζωή μας.
Σιγά σιγά, απ’ τη συντροφιά και με άλλους καλούς φίλους, αναπτύχθηκε μια ξεχωριστή σχέση, μια πραγματική φιλία.
Άνθισε η μεταξύ μας εκτίμηση κι αγάπη, που παρέμεινε ως το τέλος ζωντανή, για μας και την οικογένειά μας.
Στις ατέλειωτες κουβέντες μας, στη ζεστασιά των σπιτιών ή στις παραλίες, εναλλασσόταν θέματα μοναδικού ενδιαφέροντος, σκέψεις για τέχνη, τρυφερές ταυτίσεις, αλλά και πειράγματα και αστεία.
Ο Μάριος ήταν απ’ τους ανθρώπους που χαίρεται κανείς να έχει φίλο (ακόμη τον νιώθουμε πλάι μας).
Ένας έντιμος συγγραφέας και σημαντικός διανοούμενος. Ένας άνθρωπος φιλοσοφημένος όσο γήινος και πηγαίος.
Αισθανόμαστε πολύ τυχεροί που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, τον γνωρίσαμε και μας φωτίζει το άστρο του.
Ο Μάριος και η Βίκυ αποτελούν κεφάλαιο στη ζωή μας και είμαστε ευγνώμονες που ζήσαμε όχι πολλές ποσοτικά, αλλά αληθινά όμορφες στιγμές και μοναδικά μονοπάτια.