Για κάποια χρόνια άκουγα το όνομα του Μάριου Ποντίκα και γνώριζα καλά το έργο του... Ήθελα να τον γνωρίσω, αλλά δεν το έφερνε η τύχη, δεν ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου και τα χρόνια γίναν δεκαετίες...
Λίγο πριν τελειώσει ο προηγούμενος αιώνας και μια μέρα που βρισκόμουν στον εξώστη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στη Θεσσαλονίκη, βλέπω μια φιγούρα, στην άλλη άκρη του διαδρόμου και ενώ δεν έχω καλή σχέση με την αναγνώριση των προσώπων, είπα: «Αυτός είναι ο Μάριος». Προφανώς κάτι είπε κι αυτός και ξεκινήσαμε από τις δύο άκρες, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και συναντηθήκαμε στη μέση του διαδρόμου.

―Είσαι ο Μάριος...
―Είσαι ο Γιάννης...
―Θέλω να γίνουμε φίλοι...
―Κι εγώ...

Το δηλώσαμε εκείνη τη στιγμή και το τιμήσαμε πάνω από δύο δεκαετίες...

Εξέδωσα όλα τα θεατρικά του έργα όμως, κυρίως, μας ένωσε η πατρίδα μου, η Λευκάδα. Πήγε και αγόρασε σπίτι σε ένα έρημο χωριό, τον Αλέξανδρο, κι αυτό με οδήγησε στο να τον αποκαλώ «Ο άλλος Αλέξανδρος», ο απομείνας Αλέξανδρος, αφού οι κάτοικοι του χωριού κατηφόρισαν προς τη θάλασσα.

Περάσαμε μέρες ωραίες, στιγμές υπέροχες και άρχισε να πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου.
Στην είσοδο του Πρώτου Νεκροταφείου, εγώ, ο Μάριος και ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, ακουμπάμε σε μια κολόνα και αποχαιρετάμε τον Σάμη Γαβριηλίδη.

Μετά από έναν περίπου χρόνο, ακουμπάμε στην ίδια κολόνα, εγώ και ο Μάριος και αποχαιρετάμε τον Λευτέρη.

Ο Μάριος μου ζητά να εκδώσω, ανεξάρτητα από τους τόμους των έργων του, τον Λάιο και τα κοράκια. Το δέχτηκα, με πρόλογο της κόρης μου.
Ο Μάριος μου είπε πως θέλει να εκδώσω και πάλι, ανεξάρτητα από τους τόμους των έργων του, το Εσωτερικαί ειδήσεις και το Κοίτα τους, με μοναδικό λόγο να γράψει και πάλι προλόγους η κόρη μου... Χαρά μου...
Ο Μάριος μου είπε θέλω και τον Γάμο, με την ίδια συνταγή...

Δεν πρόλαβα.

Από την ίδια κολόνα του Πρώτου Νεκροταφείου, μόνος μου αποχαιρέτησα τον Μάριο...

―Μάριε, εξέδωσα και το Γάμο, με την ίδια συνταγή... Ό,τι άλλο θέλεις, εσύ ή η Βίκυ, μου λέτε...

Είμαι πάντα ο Γιάννης...