Σε συμβολαιογραφείο της Λευκάδας το 1985 έγινε η πρώτη συνάντηση με τον Μάριο Ποντίκα.
Και οι δύο οικογένειες αγοράσαμε τα σπίτια μας εκείνη την ημέρα .
Στον Αλέξανδρο εκείνος, στον Κούλμο εμείς.
Κάπου στο 1990 ήρθε σπίτι μας με τον Κυριάκο Σφέτσα.
Και γεννήθηκε αγάπη με την δύναμη του ακαριαίου.
Και έγινε ο Μάριος.
Και δημιουργήθηκαν κοινές αναμνήσεις και αναπτύχθηκαν κωδικοί , πού οδηγούσαν σέ γέλια τρανταχτά ,μιάς καί ο Μάριος μόνο τρανταχτά γελούσε ( το jeep, το τηγάνι και ο όμορφος Ιταλός, τάπερ στην Παλλήνη, papadia.gr , πασουμάκι σε σκηνή... ξέρει εκείνος ) .
Λέγαμε ιστορίες της προκοπής και νιώθαμε ευτυχία παιδική.
Ειπώθηκαν και μυστικά πού έδεσαν το γλυκό.
Τα πιο πολλά ειπώθηκαν σέ περιπάτους .Ειπώθηκαν και σοβαρά.
Φυλαχτό ακριβό η κουβέντα μας μετά την παράσταση «Μια ζωή θέατρο» του David Mamet. Θυμάμαι ακόμη την ημερομηνία: 29 Δεκεμβρίου 1999.
Μας γνώρισε φίλους του. Μας έβαλε στην ζωή του.
Ήπιαμε κρασί μαζί όπως πίνουν οι φίλοι.
Και με φώναζε Ειρηνούλα, όπως με φώναζε μόνο ο πατέρας μου.

Σε όλα αυτά η Βίκυ η αγαπημένη, δίπλα. Πάντα και σε όλα.
Γιο τον Μάριο Ποντίκα και το έργο του, μιλούν αυτοί πού ξέρουν.
Για τον Μάριο από εμένα, γράφτηκαν δυο λόγια καρδιάς, για τον αγαπημένο «εξαπωδώ συγγραφέα», τον «πάντα εντός Μάριο».