Κάθαρση στην Κόρινθο

Είχε συννεφιά κι ομίχλη. Στη θυμέλη
συντρίβει τώρα ο τραγωδός την καταχνιά.

Καθαρά φαίνονται όλα (κι όχι όπως πριν, αχνά):
Πέργκολες δίχως τον κισσό. Λίμνες που γίναν έλη.

Ο Μέρμερος κι ο Φέρητας νεκροί. Πιο πέρα η Μήδεια
της Γλαύκης μελετάει τ’ αποκαΐδια.

Μνημοσύνη βιογραφούμενη

Σε χώμα παλαιών καιρών η μνήμη φύτρωσε.
Πατέρας της ο Γκούτενμπεργκ, παππούς της ο Ηρόδοτος,
προπάππος κάποιος Όμηρος, που ’ναι η μαμή της γλώσσας.

Η μνήμη, ευθύς, γυναίκα. Αλλά κι άντρας.
Πρώτα γυναίκα κι έπειτα άντρας πάντως.
Μήτρα γεγονότων μελλούμενων
και τον φαλλό της λήθης δεν τον θέλει.

Πού να σταθώ για να τη δω; Στις πυραμίδες;
Στον ντόπιο Παρθενώνα τον ξεσκούφωτο
ή σε οικοδόμημα που έπαψε πια να υπάρχει
της ποντισμένης Ατλαντίδας της ανεύρετης;
Μόνο σε βλέμμα σκεφτικό κόρης μελετηρής,

εκεί θεότητες σεπτές έχουν εξημερώσει
παρθενικού υμένα κριούς πολιορκητικούς.
Μια τέτοια κόρη εγώ τη λέω
της θύμησης οπισθοφυλακή.

Αλλά με τον καιρό θα ξεχαστεί κι αυτή,
θα γίνει σύζυγος του χρόνου
κι έπειτα κοιμητήρι του.

Η Δ' εν Αθήναις Συντακτική Συνέλευσις

Αιλουροειδές ο πόλεμος
ή τάχα σε ντοκιμαντέρ για τη σαβάνα
του λιόντα η γνάθος στον γοφό της αντιλόπης.
Απ’ την ίδια μήτρα παλεύει να βγει
κι η επανάσταση.

(Αλλιώς:
Η επανάσταση γυρνά σε φλόγας γη τη σπίθα.
Ζωγράφοι την εικόνισαν λυτά να ’χει τα στήθια.)

Πολυξένη μου, καλή, που σ’ έλεγαν αγάπη
κι αγριόγατα και τίγρη των ερώτων,
μεγάλωσες, παντρεύτηκες, πήρες τον δρόμο τον καλό.
Τρεις μέρες πριν διαλυθεί η Εθνοσυνέλευση
πάντρευες τον πρωτότοκό σου. Χαρές και γέλια.