O σοφός Ελιέζερ δεν μου είχε στείλει τη σύντροφό του, όπως είχε κάνει την περασμένη φορά, προφασιζόμενος ασθένεια. Είχε έρθει ο ίδιος. Ο σοφός Ελιέζερ δεν σηκώθηκε, ως συνήθως, για να δει· δεν υπήρχε γι’ αυτόν τίποτα ενδιαφέρον να δει –είχα γι’ αυτό μεριμνήσει. Τον ρώτησα, ως συνήθως, να μου πει τη γνώμη του για τα τρία δυικά ποιήματα:

―Καλά, στοχαστικά ως συνήθως, αλλά αγνοείς, γι’ άλλη μια φορά, πως για να υπάρξει απονιά πρέπει να έχει προϋπάρξει πόνος.

ΟΚ, σοφός αλλά σκατόψυχος, σκέφτηκα γι’ άλλη μια φορά. Έτοιμος, βέβαια, ως συνήθως, να σωπάσω. Τον άκουσα, όμως, τον κόπανο, να μονολογεί ψιθυριστά:

―Εφιαλτικά…

Αδύνατον πια να σωπάσω. Άσε που, κάπως…, ήξερα πως δεν ήταν άρρωστος την περασμένη φορά, είχε απλώς προτιμήσει να κοιμηθεί. Ξέσπασα:

―Και οι εφιάλτες είδος ονείρων είναι!

Δεν περίμενα ν’ ακούσω απάντηση.

3, 1, 2

        3

Αφόρητες οι διαμαρτυρίες, εις διπλούν:

«Στους δύο τρίτος δε χωρεί».

(Μα αφού ήτανε de facto τρεις!...)

Ήταν κοντά το πρακτορείο, πήγε ευθύς:

―Τρία για τον πλανήτη «Δεν υπάρχει»

ζήτησε και τ’ αγόρασε, τα τρία εισιτήρια.

Υπήρχαν μαρτυρίες, δεν ήταν αστείο:

Στον πλανήτη αυτό δεν υπάρχει το 2.

………………………………………………………..

Ταξίδευαν τώρα κι οι τρεις.

Διακοπές ή μετανάστευση;

Δεν θα το μάθει αυτό κανείς.

                1

Το ξέραμε:

Αυτός μονάχα μίλαγε πάντα

όταν αντάμωνε με τον μπιστικό του.

Γι’ αυτό και μόνον τον είχε φίλο,

σιωπηλό.

Αυτός μονάχα άκουγε πάντα

όταν αντάμωνε με τον κολλητό του.

Γι’ αυτό και μόνον τον είχε φίλο,

λαλίστατο.

…………………………………………………………

Κάποτε αντάμωσαν κι οι τρεις.

Ένας τους έχασε δυο φίλους,

οι άλλοι δύο από έναν μόνο.

                        Εμείς;

        2

«Βανίλια ή σοκολάτα;»

— το βάλαν λέει να διαλέξει.

Πάγωσε κι αυτ, βούρκωσε,

του άρεσαν και τα δυο,

απόμεινε λοιπόν βουβό.

«Αφού μπορείς να διαλέξεις…»

Ήταν και πολύ large οι γονείς.

…………………………………………….

Μικρό παιδί, πώς να εκτιμήσει

αυτό το liberum arbitrium,

το θείο δώρο στο έλλογο ον;

(Αμφιβάλλω αν το είχαν ακούσει

ακόμα κι οι φορτικοί γονείς).