Έχει η ελπίδα καπετάνιο

Μπλε ουρανός από τις κόκκινες γραμμές μας
Πριν γεννηθείς κολυμπούσες στα βαθιά
τα δάκρυα αχαρτογράφητα
Απαγορευτικό απόπλου εντός του κόσμου
οι λέξεις να παλεύουν με τα κύματα.

Το χθες μας είναι άγνωστο

Θα είσαι
το παιδί που θήλαζαν οι ανηφόρες
που το σκόρπιζαν οι στάχτες
Θα είσαι
όσα δεν μούδιασε ο χρόνος,
μυστικά στο ύψος τους

Η πιο δική σου λήθη
θα πελΑργεί.

Δις δύουμε σαν νύχτα

Η τελευταία ζαριά πάνω στη θάλασσα
βρεγμένο το χώμα της μνήμης
Θυμάμαι να ’μαι
μουσική ομίχλη για να με σκεπάζω
2 και 17... Ορκίζομαι στη ζωή της λέξης
Ιερό το μέλλον που έμεινε παιδί.