Από κάθε γενιά στην οικογένειά μου μια γυναίκα γεννιέται με ένα σημάδι: ένα πούπουλο στη ράχη του ώμου. Το είχα και εγώ από τη γέννα μου. Μια μαύρη φτερούγα κεντημένη στο δέρμα μου.
Όταν ήμουν μικρή, μια γριά γυναίκα μου έλεγε ιστορίες. Για τις «εννέα κόρες του Πίερου», που τόλμησαν να χορέψουν μπροστά στις Μούσες, τις θεϊκές. Και οι Μούσες, γελώντας, τις καταράστηκαν. Τις μεταμόρφωσαν σε κίσσες. «Υπήρξε κάποτε ένας χορός που δεν επιτρεπόταν σε θνητές», μου έλεγε, κι έσφιγγε το χέρι μου.
Σκεφτόμουν τότε ότι δεν είχα δει ποτέ καμία από τις γυναίκες της οικογένειάς μου να χορεύει. Μεγάλωσα αποφεύγοντας το δάσος δίπλα στο χωριό. Και τις κίσσες του.

Στα δεκατρία μου, το σημάδι άλλαξε. Η φτερούγα ξεκόλλησε λίγο από τον ώμο μου και το αίμα έσταζε για ώρες στο μπράτσο μου, χωρίς να σταματά. Το ίδιο βράδυ η αδελφή του πατέρα μου, μια γυναίκα που η ανάσα της μύριζε βότανα, έπλυνε το τραύμα και το τύλιξε. Σαν όλοι στο σπίτι κοιμήθηκαν, ήρθε ξανά. Με πήρε από το χέρι και είπε: «Ήρθε ο καιρός να μπεις στο δάσος».
Βαδίσαμε αμίλητες. Όσο πλησιάζαμε, άκουγα κλάματα μωρών. Ύστερα σαν να ήταν βελάσματα, και έπειτα ουρλιαχτά που αντηχούσαν στους σκοτεινούς κορμούς. Με οδήγησε σε ένα ξέφωτο, λουσμένο στο φως του φεγγαριού. Ήταν όλες εκεί. Οι θείες μου. Αυτές που ζούσαν, κι αυτές που ήξερα μόνο από παλιές φωτογραφίες.
Περίμεναν πιασμένες σε έναν κύκλο. Κοίταζαν εμένα. Μπήκα μέσα. Και άρχισε ο χορός. Στροφή με στροφή, ένιωθα το σώμα μου να ξεντύνεται από το γνώριμο, τα φτερά μέσα μου να τεντώνουν, να σκίζουν τη σάρκα. Δεν ήμουν πια εγώ.

Τότε κατάλαβα. Ήμουν η ένατη. Η τελευταία κίσσα.