Πόσοι άνθρωποι μπορούν να αγαπηθούν σε μια πόλη;
Η γη χαλαρώνει τα λουριά
όταν επιστρέφεις στην πόλη σου
Η κτητική αντωνυμία
κομματιάζει την αγαπημένη σου θέα
Ένας άνθρωπος που τον είχες πελάτη
χάνει εδώ και δέκα χρόνια την ίδια πατρίδα στο τάβλι
―το σώμα του έχει γίνει καρέκλα―
Η Μαρίνα με τα σπασμένα γόνατα
μαζεύει τα καναρίνια του από πάνω
και τα μεγαλώνει
τα φροντίζει
για να ζήσουν
ακόμα περισσότερο
σε ένα κλουβί όπως λέμε κόκκινος στόχος
Και οι άνθρωποι αγαπιούνται και λένε
«Αυτό ακούγεται αγχωτικό, λογικό να πέφτεις σαν το καναρίνι της Μαρίνας»
Τα καναρίνια δεν ξέρουν από κινδύνους πτήσης
στουκάρουν στον τοίχο
και σπάνε τον αυχένα σαν χορευτική πιρουέτα
κι οι άνθρωποι αγαπιούνται
και λένε
«Καλύτερα κλεισμένο μέσα ρε, παρά στο παρτέρι της πλατείας Μαβίλη»
Η πόλη είναι κατηφορική
και στις 7 κοκκινίζει
με μπίρα κουτάκι και πίτσα ένα ευρώ
Ρωτάς δυνατά και τα πουλιά ξεχύνονται μέχρι ένα σημείο
«Ξέρεις πως έφυγα για να φυτρώσω στον κήπο ενός τούνελ;»
και απο την απάντηση τρέχει το φιλμ μιας Fuji,
υγρό,
συνοψίζεται στην λακκούβα ενός λαιμού
και χάνεται
«Ξέρεις πως έχω σερβίρει μέλι σε ένα καναρίνι ακουμπώντας τις μαύρες μπίλιες γύρω από το ράμφος του;»
Οι άνθρωποι αγαπιούνται καθώς κοιτάζουν το σχέδιο ενός σύννεφου με κάθετες και οριζόντιες γραμμές
Έτσι έμεινες με τα μάτια διάπλατα
και κάτι πετούσε στην τσέπη σου
και έκανε τον ήχο της καρδιάς
Σε καταλαβαίνω αλλά ένα θα σου πω
Κοίτα μην πέσεις στο παρτέρι
κοίτα μην πάρεις λάθος πτήση
γιατί θα γίνεις αμέσως κίτρινη
σαν τα μάτια που αγάπησες