Midnight shakes the memory/ As a madman shakes a dead geranium.
                        T. S. Eliot, «Rhapsody on a Windy Night»

Ακολουθεί τις ιδιότητες των στερεών
είναι συμπαγής, ζυγίζει,
μια τροχοδρομεί σε ρύμες
μια τις ρωγμές αχνίζει

Παράδοξα ακολουθεί και των μαζών
―αέριων ή μη― τις συγκυρίες
Διαστέλλεται, πλήθος χωρεί,
συγχαίρει καθ’ επιλογή κι απέ
διαλύεται ησύχως.

Mα μένει πάντα ανάσα υπόκωφου ρυθμού
Σα ραψωδία βροχερής κι αέρινης ημέρας.
Παράξενο οικοδόμημα, φτιαγμένο με εικόνες
Τινάσσονται ελατήρια, παίρνουν μορφές,
ήχους κλαγγούν, λέξεις λυτές, ξυπόλυτες
τυπώνουν τάματα αργυρά ποδιών,
πάνω σε πάτωμα σαθρό, αλλοτινό,
που υποχωρεί κι ενδίδει

Οι μνήμες παρατάσσονται, παρουσιάζουν όπλα

Μνήμη Κομμαγηνής.
― Τι θα απογίνει; Τι επροκρίθη;
― Μη νιάζεσαι. Την έσωσε ένας ποιητής από τη λήθη

Μνησιπήμων.
― Αλγεινή. Τραγούδησαν στα ερείπια της Τροίας, ένα χορικό παλιό
Όργανο εκπαιδευτικό, νύσσον, τέμνον
Δεν έμαθες το μάθημα καλά, δύστυχε Αγαμέμνων

Μέμνησο.
―Εκδικητική. Όταν ξυπνάει
αλυχτά σαν τα σκυλιά. Όλη τη νύχτα
κυνηγά Δαρείος Αθηναίους.

μέδουσα Μνήμη
στις λόχμες του μυαλού καραδοκείς,
αιχμαλωτίζεις σκλάβες ― εικόνες
ημιάγριες, μαλλιά πλεξούδες, φίδια

Μέδουσα
Μνήμη Μέδουσα. Άνασσα στο ημίφως
Εσύ κρατάς το δίστομο σπαθί
Εσύ φοράς σανδάλια
Εσύ ορθώνεις κάτοπτρο και βλέπω την ψυχή μου