Με ζητήματα απώλειας, πίστης και τυχαιότητας στο επίκεντρο, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά Ο Άνθρωπος του Θεού του Ανδρέα Κεντζού, στη σκηνή black box του Θεάτρου 104 σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γεωργαλά.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που ακολουθεί την παράδοση των εμβληματικών έργων του νεοελληνικού θεάτρου συνεχίζοντας το νήμα που ξετύλιξαν συγγραφείς όπως ο Μάριος Ποντίκας, ο Βασίλης Ζιώγας, ο Παύλος Μάτεσις κ.ά. Ισορροπώντας μεταξύ του δραματικού και του αστείου, του αποπνικτικού και του οικείου, του ρεαλιστικού και του παράλογου, ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Ανδρέας Κεντζός καταθέτει ένα σκηνικό έργο που «αναπνέει», μιλιέται και κυρίως αφορά, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, το κοινό.
Το κοινό ενδιαφέρεται γρήγορα σ’ αυτό που συμβαίνει αναγνωρίζοντας δικές του καθημερινές στιγμές, ενώ παράλληλα προσπαθεί να διαβάσει πίσω απ’ τις σιωπές και τα βλέμματα αυτό που δε λέγεται. Το σασπένς χτίζεται και διατηρείται καλά καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης μέχρι την τελική αποκάλυψη του τέλους. Κι όταν το τέλος έρχεται, μοιάζει ταυτόχρονα τόσο απίθανη σα σύλληψη κι από την άλλη τόσο οικεία: ποιος δεν έχει σκεφτεί κάτι αντίστοιχο με την ηρωίδα του έργου, τη Μαρία (Έλενα Τυρέα), βιώνοντας μια μεγάλη κι οδυνηρή απώλεια; Ποιος από εμάς δεν έχει σκεφτεί: γιατί, αν υπάρχει Θεός, να διαλέξει τον δικό μου, ή κάποιον νέο, ή έναν καλό άνθρωπο κι αφήνει εγκληματίες να φτάνουν στα βαθιά γεράματα;
Το έργο δεν έχει απαντήσεις. Με καλά δουλεμένους, πειστικούς χαρακτήρες, χωρίς να φοβάται το χιούμορ και τον σαρκασμό, εκθέτει τις σκέψεις και τις αντιλήψεις καθενός γύρω απ’ αυτά τα θέματα. Οι θεατές, υποβοηθούμενοι και από την εγγύτητα σκηνής και πλατείας, εμπλέκονται με τα τεκταινόμενα και αναλογίζονται τη δική τους στάση στα όσα λέγονται και γίνονται, καθώς όπως παρακολουθούν μοιάζουν να είναι το τέταρτο πρόσωπο στο έργο.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Γεωργαλά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη του κειμένου, με τις παύσεις, τις καθημερινές κινήσεις, τα «παγώματα» των χαρακτήρων που δεν ξέραμε πού θα οδηγήσουν, τη δοσολογημένη ένταση. Ωστόσο υπάρχουν μερικά μικρά σημεία που θεωρώ πως θα βοηθούσαν να λειτουργήσει καλύτερα το σασπένς και η δυναμική του κειμένου. Τα σημεία αυτά σχετίζονται όλα με τα τεχνικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν. Η ηχογράφηση που ακούγεται πριν την έναρξη του έργου σε προδιαθέτει με τρόπο που εξασθενεί κάπως την ιστορία της Μαρίας ή/και σε καθοδηγεί λανθασμένα σε μία άλλη αποκάλυψη – γεγονός που μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά για την τελική αν δεν είναι προς την κατεύθυνση που φανταζόσουν. Επιπλέον, τόσο το βίντεο με το κορίτσι, όσο και η επιλογή να ακουστεί στο τέλος πυροβολισμός, θεωρώ πως αποδυναμώνει τη στιγμή και την ατμόσφαιρα του έργου.

Οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης (Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Έλενα Τυρέα, Δήμητρα Σύρου) είχαν μια δομημένη σκηνική παρουσία και ακολουθούσαν σχεδόν αδιαλείπτως και οι τρεις τον υποκριτικό δρόμο που είχαν επιλέξει με συνέπεια ως προς τον χαρακτήρα τους.

Συνολικά, πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα παράσταση που αναφερόμενη σε διαχρονικά και καθολικά ζητήματα, όπως η διαχείριση της απώλειας αλλά και όχι μόνο αυτή, εμπεριέχει πολλές αναφορές σε σύγχρονα στοιχεία της ζωής μας, καθιστώντας ευκολότερη τη σύνδεσή μας ως κοινό. Χωρίς φαντασμαγορία, με όπλο το κείμενο και την υποκριτική, τη σκέψη και το χιούμορ, ο Άνθρωπος του Θεού είναι μια αξιοπρόσεκτη παράσταση, που συνομιλεί και δοκιμάζει ευθέως τον θεατή και τις σταθερές του.