________________

“I don’t have any politics. I’m an observer.”
Charles Bukowski, Tales of Ordinary Madness*

Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Μαρκογιάννη είναι σκιώδεις και ευμετάβλητες όπως η ανθρώπινη ψυχή. Οι ασπρόμαυρες εικόνες του απεικονίζουν ένα αστικό περιβάλλον απρόσωπο και απειλητικό, όπου οι ανθρώπινες φιγούρες φαίνονται αναλώσιμες, αλλά και ταυτοχρόνως γοητευτικές μέσα στην όλη παρακμή τους. Ανιχνεύει κανείς την παρουσία μιας παράξενης σκιάς, μερικές φορές κατάμαυρης και αδιαπέραστης, και άλλες φορές αδιευκρίνιστα θολής. Όπως αναφέρει ο Carl Gustav Jung:

«Ο καθένας μας φέρει μια σκιά, και όσο λιγότερο αυτή ενσωματώνεται στη συνειδητή ζωή του ατόμου, τόσο πιο μαύρη και πυκνή είναι.»**

Στην καθημερινότητά μας δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε καταλαβαίνουμε αυτήν τη σκιά, αλλά ο Μαρκογιάννης φαίνεται να την γνωρίζει πολύ καλά. Άστεγοι, ζητιάνοι, πόρνες, περιθωριακά άτομα, κούκλες, βιτρίνες καταστημάτων, δρομάκια και σιδηροδρομικοί σταθμοί αποκτούν μια ονειρική χροιά, που αμφιταλαντεύεται κάπου ανάμεσα στα όρια της αισθητικής απόλαυσης και του ψυχικού εφιάλτη.
Με τη βοήθεια του φωτογραφικού μέσου ο Μαρκογιάννης αποπειράται να ανιχνεύσει τις ποικίλες τάσεις της σύγχρονης πόλης όπως ένας ανήσυχος περιπλανώμενος, ένας flâneur, ο οποίος συχνά ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια με σκοπό να αποκρυσταλλώσει το συνεχώς μεταβαλλόμενο εσωτερικό του όραμα. Η εικαστική του εργασία αφήνει ένα ισχυρό αποτύπωμα, αναδεικνύοντας τις δυσπρόσιτες τοποθεσίες που βρίσκονται ανάμεσά μας. Τα δυστοπικά του αστικά τοπία μπορούν να περιγραφούν ως ένα είδος διασταύρωσης μεταξύ μιας μετα-αποκαλυπτικής μελλοντικής κατάρρευσης και ενός μουδιασμένου και εκφυλισμένου πολιτιστικού παρόντος.
Οι φωτογραφίες του Μαρκογιάννη θα λέγαμε ότι προσπαθούν να μας “ταράξουν”, αμφισβητώντας τις προκαταλήψεις και την υποτιθέμενη ανεξάρτητη σκέψη μας, το πνευματικό και συναισθηματικό μας βάθος, και τις καθιερωμένες απόψεις μας για την άνεση, την αγάπη και ―εν τέλει― τον θάνατο. Η απανθρωποποίηση και ο φόβος φαίνεται να πηγαίνουν χέρι-χέρι με την ευαισθησία και την ελπίδα, όπως κάθε σκοτεινό σύννεφο έχει και το φωτεινό του περίγραμμα. Η μυστηριώδης φιγούρα στον διάδρομο, ο απελπισμένος άστεγος, η παρατημένη κούκλα γίνονται σύμβολα ενός βασανισμένου αστικού τοπίου, μιας ψυχογεωγραφίας της στέρησης, της παραμέλησης και του τρόμου. Ωστόσο, πάντα αχνοφαίνεται μια αχτίδα ελπίδας, η οποία μπορεί να μεταφραστεί ως μια ανθρώπινη χειρονομία, ή ως ένα αμυδρό φως που λάμπει μέσα στη ζοφερή σκοτεινιά. Σε αυτό το ασαφές δομημένο περιβάλλον στο οποίο ζούμε, πονούμε και πεθαίνουμε, ο Μαρκογιάννης καταφέρνει να απεικονίσει την πραγματικότητα με ωμή και αφοπλιστική ειλικρίνεια, με την ανεπιτήδευτη ματιά ενός μικρού παιδιού...

________________
* http://bukowskiquotes.com/2012/05/charles-bukowski-quotes-tales-of-ordinary-madness/
** Jung, Carl Gustav (1938). “Psychology and Religion°, στο CW 11: Psychology and Religion: West and East, σ.131. [Ανακτήθηκε από τον ιστότοπο: http://psikoloji.fisek.com.tr/jung/shadow.htm]