Το True Blue παίζει

στο μπαρ:

«Θέλω απλώς να ξέρεις

ότι η καρδιά μου θα είναι πάντα αληθινή».

Πίνω μια γερή γουλιά

απ’ το ποτό μου.

Η πόρτα ανοίγει — είχες μέρες να φανείς.

Τα βήματά σου αργά

μέχρι να σε φέρουν σ΄ εμένα.

Κοιτάς χαμηλά,

ύστερα εμένα κατάματα.

Συγγνώμη — άηχο,

σχηματίζει το στόμα σου.

Ο δείκτης μου

ακουμπά στα χείλη μου.

Σιωπηλή σκέφτομαι

ένα ακόμα δικό μας σύμπαν:

μαλακό,

χωρίς γωνίες,

με αγάπη

που δεν πονά.

Το τραγούδι συνεχίζει.

Σκύβεις στον λαιμό μου,

«Περπατάω στους δρόμους

μέχρι να σ’ έχω στην αγκαλιά μου»,

μου ψιθυρίζεις τραγουδιστά.

Κι η φωνή σου μένει

στο λαιμό μου,

σαν υπόσχεση

που δεν ειπώθηκε ποτέ.