Για να αντιμετωπίσω τις αϋπνίες που με βασανίζουν, εφαρμόζω διάφορες τεχνικές. Η πιο κλασική είναι να μετρώ προβατάκια.
Ένα βράδυ σκέφτηκα να πρωτοτυπήσω. Πήρα μια απόχη και στον ύπνο μου αιχμαλώτιζα πεταλούδες, ενώ ταυτόχρονα τις καταμετρούσα.
— Μια, δυο, τρεις…, πενήντα έξι…, εκατόν είκοσι δύο…, τετρακόσιες δώδεκα…, χίλιες πέντε…
Αποκοιμήθηκα. Η μέθοδος δούλεψε.
Όταν ξύπνησα, στο πάτωμα του υπνοδωματίου μου υπήρχε ένα παχύ στρώμα από εκατοντάδες νεκρές πολύχρωμες πεταλούδες με τσακισμένα φτερά. Τρόμαξα. Ήταν σωστή γενοκτονία.
Ορκίστηκα ποτέ ξανά να μην μετρήσω πεταλούδες στον ύπνο μου.
Τουλάχιστον όσο μετρούσα προβατάκια, δεν έβρισκα στο δωμάτιό μου πτώματα. Τα πρωινά έβρισκα μόνο κάμποσο μαλλί, που γέμιζα μ’ αυτό τα μαξιλάρια μου.

Για να κοιμηθώ πήρα αγκαλιά το αρκουδάκι μου και του τραγουδούσα νανουρίσματα.
Μετά από πολλή ώρα το κοίμισα επιτέλους.
Εγώ έμεινα δίπλα του ως το πρωί, ασάλευτος και σιωπηλός, μη μου το ξυπνήσω.

Υπνοβατώντας διατρέχω το ουράνιο τόξο και φτάνω στο τέλος του. Εκεί αμφιταλαντεύομαι. Δε θέλω να ξυπνήσω. Το ξύπνημα τώρα θα ήταν μια πράξη δειλίας. Ρίχνομαι στην άβυσσο. Πέφτω ασταμάτητα.
Πέφτω… ως την επόμενη βροχή, που θα φέρει καινούριο ουράνιο τόξο.