Το τοπίο λάμπει, θάλασσα και ουρανός ενώνονται στη γραμμή του ορίζοντα, ελαφρύ αεράκι σαλεύει τα φύλλα των δέντρων, καλοκαίρι. Ανοίγει η ψυχή, χαμηλώνει η φωνή, ο νους βυθίζεται στο θάνατο. Η κεκοιμημένη περιμένει ήρεμη την ταφή, από την προηγούμενη μέρα έχει την τιμητική της. Την έπλυναν, την μύρωσαν, τη στόλισαν, από το γάμο της είχε να νιώσει τόση απόλαυση. Α ο γάμος στα 18, τα όργανα τη συνόδευσαν στην εκκλησία και το χωριό ακολουθούσε. Έλαμπε και τότε ο κόσμος, πιο λαμπερός στη σκιά του θανάτου. Η μεγάλη στιγμή του αποχωρισμού. Όλη του τη ζωή προετοιμάζεται ο άνθρωπος για το θάνατό του. Ύστερα όλα τα παίρνει μαζί του σε ένα μικρό σκάμμα στο σώμα της γης. Μάρτυρες απομένουν οι κοντινοί άνθρωποι και συναντιούνται στις ίδιες μνήμες, σκηνές από παλιά ταινία, ασπρόμαυρη.

Από βραδύς μαζεύτηκαν στο σπίτι της, μέσα στο φέρετρο στεκόταν στο κέντρο της σάλας, είχε την τιμητική της. Ο θάνατος φέρνει κοντά τους ανθρώπους, κάτι όμορφο γαληνεύει την ψυχή τους, αρχέγονη τελετή τους οργανώνει. Παίρνει ο καθένας τη θέση του σ΄ αυτήν την περίσταση , ενώνεται η ζωή με το θάνατο ένας χορός που σέρνει ο νεκρός. Ακόμη είναι πρόσωπο, έχει όνομα, αναμνήσεις, η φωνή της ακούγεται στο δωμάτιο. Μερικές φορές οι ζωντανοί βγάζουν μεγάλη φωνή στο θρήνο, είναι που θρηνούν τη δική τους ζωή. «Φρίττω και οδύρομαι κάθε που αναλογίζομαι το θάνατο». Έρχεται η ώρα της νεκρώσιμης, οι αγαπημένοι σηκώνουν το φέρετρο, ο γιος , ο εγγονός, ο ανεψιός, ο βαφτισιμιός. Η εκκλησία λάμπει και μοσχοβολά από τα μυρωδικά, το εκκλησίασμα εκατέρωθεν της νεκρής. Χαίρε τελευταίον ασπασμόν.

Για τελευταία φορά βαδίζει το δρόμο του χωριού, με τα πόδια των αγαπημένων, πάνω τους ώμους τους βαδίζει για να ενωθεί με το σώμα της γης, που τόσο αγάπησε. Όλη τη ζωή της μοιράστηκε με τη γη, τη φρόντισε, τη σκάλισε, την έσπειρε, την αγάπησε. Τώρα θα πέσει σπόρος το σώμα της μέσα στην αγκαλιά της